Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥
(Photo
AKT, YNG)
အဲဒီအခ်ိန္က ေမာင္ရင္ငေတတင္ ခပ္ကဲကဲလား မေမးၾကပါနဲ႔၊ ေရာက္ရွိလာသူ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကလည္း ေမာင္ရင္ငေတလို ခပ္ကဲကဲသမား ပုလင္းတူဗူးဆို႔ေတြသာ မ်ားပါတယ္၊
ဒီကႀကီးေျမကိုမွ
နင္းလာၾကသူမ်ားက သူနယ္နဲ႔သူ ဇေလးေတြေတာ့ ကိုယ္စီပါရွိ ၿပီးသားလို႔
ေျပာစမွတ္ ျပဳရမွာပါ။
ထိုင္းမေလးျပန္ေတြ စလံုးျပန္ေတြ သေဘၤာခုန္ခ်ေတြ ၿမိဳ႕သား
ေတာသား အညာသား ရန္ကုန္ မန္း
မတၱရာ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရး ဘိတ္ ထားဝယ္ ပုသိမ္ မံုရြာ ေရဦး
ေရႊဘို ပုပၸား ေညာင္ဦး မိုးကုတ္ မေကြး
ျပည္ ခရမ္းသံုးခြ ဆိပ္ႀကီး ခေနာင္တို သိပ္ဇရပ္
ေတာင္ငူ ရခိုင္ ရွမ္း မြန္ ကရင္ ကုလား ခ်င္း ကခ်င္
နယ္စံုလွပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္က အသက္အစိတ္
ဝန္းက်င္ေတြသာပါ၊ ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္
နည္းပါတယ္၊ အစပထမဦးမွာ ဗမာမ ရွမ္းမ အမဆို မူးလို႔ရႈစရာ
တေယာက္မွ မရွိပါဘူး၊ အားလံုးလို
က်ားေတြခ်ည္းသာဆိုေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေသာက္မယ္စားမယ္ကဲမယ္
သမားေတြခ်ည္းပါ။
Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥 (Photo AKT, YNG)
ပထမေတာ့ ဆိုဂ်ဴးေလးဝယ္ ကိုယ့္အခန္းသူ႔အခန္းမွာ စကားေျပာၾကရင္း
ေအးေဆးနဲ႔ ေသာက္ရံုပါ၊
စက္ရံု အလုပ္ရံုေလးေတြကလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက
က်ဴးေက်ာ္
ရပ္ကြက္အိမ္ေတြထက္ နည္းနည္းသာပိုသာပါလိမ့္မယ္၊ ဟိုဘက္အလုပ္ရံု ဒီဘက္အလုပ္ရံု
ဖင္ခ်င္း
ေပါက္ေလာက္သာပါ၊ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ အုတ္တံတိုင္းနံရံကပ္ တဘက္ရပ္အဖီေလးထိုး
ခပ္စုတ္စုတ္
အင္ဂ်က္ရွင္ စက္ေလးတလံုးနဲ႔ သူေဌးလုပ္စားသူ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ကႀကီးမ်ားလည္း
ရွိပါေသးတယ္။
ဒီကေန႔ေတာ့ ေခတ္မီတိုက္ႀကီး ႏွစ္ထပ္လမ္းႀကီးေတြနဲ႔ အေျပာင္းလဲႀကီး
ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ျဖစ္ပါတဲ့
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ အလုပ္ရံုရပ္ကြက္ေလးဟာ တရံုနဲ႔တရံု အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္
ေဘးခ်င္းကပ္
မို႔လို႔ အလုပ္လုပ္ၾကရင္း အလုပ္ခဏနား ေကာ္ဖီေသာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း
စကားဝိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္ၾက
သလို အလုပ္ၿပီးရင္လည္း သူ႔အခန္းကိုယ္ကူး ကိုယ့္အခန္းသူလာ အနီးကေလးသာပါ။
အေဖၚေလးပါ ေတာ္ကီေလးပြားရင္းမွ ေသာက္ခ်င္စိတ္ရွိတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔
စိတ္ကူး တူသူမ်ားက
ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ေပၚလာတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီလို မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့သူေတြထဲက
တေယာက္က
ပုန္းရည္ႀကီးေရာင္းတာကို မကူညီလို႔ သူ႔အေဖက ကႀကီးကို နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးခံရသူ ေညာင္ဦးသား
စစ္စစ္ တေယာက္ပါ၊ ေရႊစည္းခံုဘုရားေျခရင္း ဇာတိပါ၊ စကားေျပာ ေကာင္းလွသူပါ၊ တေယာက္ထဲ
ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ဝိုင္းကို အသာေလးထိမ္းထားႏိုင္သူပါ၊ ဇာတ္ပြဲအၿငိမ့္ပြဲ ဝါသနာပါလို႔
ဇာတ္က
ရာေနာက္လိုက္ၿပီး ဇာတ္စကားေတြ အလြတ္က်က္လာတဲ့သူမို႔ တနာရီေလာက္မနားတမ္း
ဇာတ္သံ
ဇာတ္ဟန္ေရာၿပီး ေျပာႏိုင္သူပါ၊ သူမပါ ပြဲမစည္ပါဘူး။
သူတို႔ အလုပ္ရံုက ေမာင္ရင္ငေတတို႔နဲ႔ ကပ္လွ်က္ပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတက
ညဆိုင္းအလုပ္ မလုပ္သူမို႔
ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ၾကရင္ သူအလုပ္မလုပ္တဲ့ ညေတြမွာ ဆိုဂ်ဴးေလး
ခါးၾကားထိုး အျမည္းဖတ္ေလး
သံုးေလးဖတ္ ယူလာၿပီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ဝိုင္းဖြဲ႔တတ္ၾကျမဲပါ၊
အဲ သူညဆိုင္းဆင္း အလုပ္လုပ္ေန
ရင္လည္း ညဆိုင္းမလုပ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ သြားသြားၿပီး
ဒုကၡေပးၾကပါတယ္။
သူတို႔အလုပ္ရံုက ကက္ဆက္ေခြေတြကာဗာေတြ တိတ္ႀကိဳးေတြထုတ္တဲ့
ပလတ္စတစ္အင္ဂ်က္ရွင္
တခုပါ၊ ဂိုေဒါင္လိုအလုပ္ရံုႀကီးထဲမွာ စက္တလံုး လူတေယာက္နဲ႔ စက္ေလးငါးေျခာက္လံုး
ရွိပါတယ္၊
အင္ဂ်က္ရွင္ စက္တလံုးေဘးမွာ စက္တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္
ထြက္လာတဲ့ ကက္ဆက္ေခြေတြ
စကၠဴပံုးေတြထဲထည့္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ အဲဒီေညာင္ဦးသားကို လုပ္ကူရင္း
ေတာ္ကီသြားပြားၾကတာပါ။
သူနဲ႔တေယာက္က ေတာ္ကီးပြားေနခိုက္ သူဒိုင္ရိႈထားတဲ့ စကၠဴပံုးေတြၾကား
ဆိုဂ်ဴပုလင္းကိုရွာေဖြၿပီး
တေယာက္တလွည့္ ေမာ့ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ တာဝန္ေက်ၾကပါၿပီ၊
ျပန္ အိပ္ၾကပါၿပီ၊
ေနာက္တေန႔ညမွာေတာ့ သီခ်င္းေလးညည္းရင္း ေလေလးခၽြန္ရင္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို
ဆဲေနၾက
အဆဲေလးနဲ႔ ေရာက္လာ ျပန္ပါၿပီ၊ အခန္းအဝင္ဝ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ စားစရာေသာက္စရာ ေမႊေႏွာက္ရွာ
ၿပီး သူရဲ႕ဇာတ္ေတာ္ကီေတြကို နားညည္းေအာင္ တင္ဆက္ပါေတာ့တယ္၊ လြမ္းရပါတယ္ ေညာင္ဦး
သားႀကီးေရ၊
ပုန္းရည္ႀကီး မည္းမည္းျမင္တိုင္း မင္းကိုသတိရမိေၾကာင္းပါ၊ မေသေသးရင္ေတာ့ တခါ
ေလာက္
ၿပိဳင္ေသာက္ခ်င္ပါေသးတယ္၊ အရင္လိုေတာ့ တပုလင္း လြယ္လြယ္နဲ႔ဘယ္ကုန္ေတာ့မလဲ၊
မင္းလည္း
ေရႊစည္းခံုေျခရင္း ေမြးလာသလို ငါလည္း ေရႊတိဂံုအေရွ႕မုခ္ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ေကာင္ကြ
ေျပာရင္း
တႀကိမ္တခါေလာက္ေတာ့ အျငင္းၿပိဳင္ အေသာက္ၿပိဳင္ခ်င္ မိပါေသးတယ္ကြာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ကႀကီးထမင္းဆိုင္မွာ သြားၿပီး
ထမင္း မစားၾကေတာ့ပါဘူး၊
ေနာက္ ေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ညီအကိုေတြရယ္ တျခားတေယာက္ႏွစ္ေယာက္
စုေပါင္းၿပီးေတာ့ အလွည့္က် ခ်က္စားေနၾကပါၿပီ၊ ခ်က္စားျဖစ္တာက ႕႕ ႕႕႕႕႕ ႕႕႕႕ သူတို႔ေတြရဲ႕
မဟာကင္ခ်ီ ခ်ဥ္ပတ္နဲ႔ ဆီမပါ ျပားမပါ အသားမပါ အရသာမပါတဲ့ အဟာရေတြကို မမွီဝဲႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။
Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥 (Photo AKT, YNG)
ကႀကီး အလုပ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံက တေန႔သံုးနပ္ အေကၽြး မပါမေနရပါ၊
မနက္ဆို အလုပ္လာရာလမ္းက
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္မွာ မနက္စာဝင္စားေလ့ ရွိၾကပါတယ္၊
အလုပ္ခြင္မွာေတာ့ လာပို႔ေလ့
ရွိပါတယ္၊ ညစာကိုလည္း အလုပ္နားက ဆိုင္တဆိုင္မွာ စီစဥ္ထားၾကပါတယ္၊
ေသာက္တတ္သူမ်ား
ကေတာ့ ကိုယ့္ဘီလ္နဲ႔ကိုယ္ေပ့ါ။ တနပ္စာ စားစရိတ္က မေသးလွပါဘူး၊ ဝမ္ ႏွစ္ေထာင္
ႏွစ္ေထာင့္
ငါးရာ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သံုးေထာင္ သံုးေထာင့္ငါးရာမွ် က်သင့္ပါတယ္၊ တေန႔ သံုးနပ္
တြက္ၾကည့္ၾကပါ၊
အဲဒီေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္း တနပ္ဆိုႏွစ္ေထာင္ သံုးနပ္ကိုေျခာက္ေထာင္
ရက္သံုးဆယ္ဆိုရင္
ဘယ္ေလာက္ က်သင့္သလဲ ကႀကီးေကာင္ေတြနဲ႔ ညႇိၿပီး ထမင္းစရိတ္ တလ ဝမ္တသိန္း
ေပးမလား
ကႀကီးေတြလည္း တြက္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ သက္သာေနတာနဲ႔ ေပးမယ္ ျဖစ္လာပါတယ္၊
အဲဒါနဲ႔ မီးဖို
အိုးခြက္ ပုဂံေတြ မင္းတို႔ ၾကည့္လုပ္ေပးဆိုေတာ့ သူတို႔က ေအးေဆးပါတဲ့၊
အဲဒီအခ်ိန္က ကႀကီးေျမ
လမ္းေဘးတနံလွ်ား အိမ္သံုးကုန္ပစၥည္း ေကာက္စရာက ေပါမွေပါတဲ့ အခိုက္မွလား
ေအးေဆးေပါ့။
ကႀကီးအလုပ္ေတြက ေနစရာေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိေတြသာပါ၊
သူတို႔
အလုပ္ရံုဆိုတာ တဘက္ရပ္တဲႀကီးတလံုးအဆင့္ ခပ္သာသာသာဆိုေတာ့
ေနစရာေပးတာကလည္း
ေက်ာတခင္း ဖ်ာတခ်ပ္ သာသာေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ အလုပ္ရွင္ဆိုတဲ့ ကႀကီးမိသားစု
ဘုစုခရုေတြနဲ႔
ေပါင္းေနရသူေတြလည္း ရွိသလို ကုတင္တလံုး သူေဌးတလွည့္ သူတလွည့္ ေန႔ဆိုင္းညဆိုင္းလုပ္
အိပ္ၾကရသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ေမာင္ရင္ငေတ ကံေကာင္းတာက အလုပ္ရွင္လင္မယားက ဆရာဆရာမေဟာင္းမ်ား
ဆိုၾကေပမယ့္
ပစိပစပ္ သိပ္မမ်ားပဲ ခပ္ေအးေအးသမားမ်ားသာျဖစ္ၿပီး မန္ေနဂ်ာအငယ္ႏွစ္ေယာက္က
အေသာက္
အစားနဲ႔ အားကစားသမားမ်ား ျဖစ္ေလတာေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတ့ရဲ႕ ေျမေအာက္နန္းေတာ္
အခန္း
ေလးက လြတ္လပ္နယ္ေျမတခု အသြင္သို႔ ေဆာင္လာပါတယ္။
Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥 (Photo AKT, YNG)
အဲဒီလိုသာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔က ကံေလးက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကႀကီးေကာင္းေတြနဲ႔
ေတြ႔ဆံုခ့ဲရၿပီး
အပိုင္စားရတဲ့ ေျမေအာက္နန္းေတာ္ေလးကလည္း လြတ္လပ္ျခင္းအတိ စည္းရိုးမရွိ
အတားဆီးမဲ့နဲ႔
ဝင္ခြင့္ထြက္ခြင့္ရရာ ျဖစ္လာေလေတာ့ ေန႔ေန႔ညည ေရႊဗမာေတြ စည္ကားရာ ဇရပ္အလား
ျဖစ္လာ
ေတာ့ပါတယ္၊ အလုပ္နားသူ အလုပ္ျပဳတ္လာသူ အသစ္ေရာက္လာသူ နယ္ေျမ ေျပာင္းလာသူေတြ
ေၾကာင့္ မူရင္း ငါးေယာက္ခန္းဟာ ဆယ္ေယာက္မက ေနတဲ့ အခန္း ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ေရႊလူမ်ိဳးစံုရံုတင္မွ်မက ဖား ငါးေတြ ဗ်ိဳင္းေတြ ဘကုန္းေတြနဲ႔
အင္တာေနရွင္နယ္ဇံု ျဖစ္လာပါတယ္။
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ကႀကီးေျမနင္းၿပီး ေျခာက္လေက်ာ္ တႏွစ္မျပည့္မီမွာ
ကႀကီးအစိုးရ ေလဘာဌာန ႀကီးရဲ႕
အစီအစဥ္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာက Work Permit သမားေတြ ေရာက္ရွိလာပါတယ္၊
အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္ဆိုေတာ့
တရားဝင္ သမားေတြေပ့ါ မဟုတ္လား၊ ခက္တာက အစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ
တရားဝင္ အလုပ္လုပ္ခိုင္းေပ
မယ့္ လုပ္ခလစာ ေပးတာေတြကေတာ့ တရားဝင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လုပ္ခလစာ
ထက္ အဆမတန္
တဝက္မက နည္းပါးေနတာပါ၊ ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အလုပ္သမား ေရးရာ ဌာနေတြရဲ႕
တရားဝင္
လူလည္က် ကလိမ္ကက်စ္ လုပ္ရပ္ေတြလို႔သာပါ၊ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့တာပါ။
ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို႔ ေနထိုင္ခြင့္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ တရားဝင္
မရွိတဲ့ ခုန္ခ်သမားေတြေတာင္မွ သူတို႔
ကႀကီးေတြနဲ႔ တန္းတူ လုပ္ခလစာ ခံစားခြင့္ (က်န္းမာေရးကေတာ့
မပါဘူးေပ့ါ) ထပ္တူနီးပါးမွ် ရေန
သခိုက္မွာ သူတို႔ပါမစ္သမားေတြက တဝက္ေလာက္သာ ရတာပါ၊
အဲဒါေၾကာင့္ ပါမစ္ပစ္ ပတ္ပို႔စ္ပစ္
ေျပးၾကသူေတြ မၾကာပါဘူး ေပၚလာေတာ့ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္
ေရႊဗမာ
တေထာင္ေလာက္ အလုပ္ပါမစ္ေလးကိုင္ေရာက္လာၾကတာ ရွစ္ရာေလာက္က ေမာင္ရင္ငေတတို႔နဲ႔
ခ်ိတ္ဆက္မိၿပီး ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း ေျပးၾကေလသတည္းေပ့ါ
ဗ်ာ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊေတြ
အမ်ားစုက တျခားေနရာမွာသာ ပိန္းခ်င္ပိန္းလိမ့္မယ္ ဒီလိုစြန္႔စားခန္းမ်ိဳးက်ေတာ့
မပိန္းေလၾကဘူး၊
ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ခရီးသြားစာအုပ္မကလို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ထားသာထားခဲ့ပစ္လိုက္၊
အဲဒီစာအုပ္မ်ိဳးေလာက္
ေအးေဆးပါ၊ ဘီေကေကလွမ္းမွာ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာသံုးရာ၊ ေနာင္မွၾကည့္ရွင္းၾက
ခုေတာ့ေျပးၾကေပ့ါ။
တေယာက္စေျပးမွေတာ့ အားလံုးတညီတညာ ေျပးလာၾကတာ ကႀကီးသတင္းစာေတြထဲမွာေတာင္
အေျပးႏိုင္ဆံုး စံခ်ိန္တင္ခဲ့တဲ့ ကိုေရႊဗမာေတြပါ၊ အဲဒီလို
ေသြးစည္းညီညႊတ္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတ့ရဲ႕ကႀကီးေကာင္ေတြကေတာင္ ေမးလာခဲ့ပါတယ္၊
မင္းေကာင္ေတြက မ်ားလွေခ် လားေပါ့၊
မင္းတို႔ခ်င္း ဟိုတုန္းကထဲက သိခဲ့ၾကသလားေပါ့၊ မင္းတို႔ၾကည့္ရတာ သမီးေယာက္ဖေတြ က်ေနလို႔
ေမးတာပါေပါ့၊
အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ ကႀကီးေတြလည္း ေတြ႔တာနဲ႔ အေသခင္ တတ္ၾကသူ ေတြသာပါ၊
သူတို႔ရဲ႕ စရိုက္ထက္
ကဲေနတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေမး ေမးၾကတာပါ။
ေမာင္ရင္ငေတကလည္း ငါတို႔ဟာ အမ်ိဳးခ်စ္သူေတြေပ့ါ၊ ေနာက္မ်ားမွသာ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္
အတင္းအုပ္ သတင္းလုပ္တတ္ၾကေပမယ့္ ေတြ႔စ ခင္စမွာေတာ့ အခုလို
ၾကင္နာတတ္ၾကေၾကာင္းပါ
ေပါ့ေလ ႕ ႕ ႕႕ ႕႕႕႕႕႕ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ကႀကီးေကာင္ေတြကေတာ့ ရီတာေပ့ါ
ငါတို႔နဲ႔ တူတူပါေပ့ါ။
ခုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ၾကင္နာတတ္ရံုမွ်မက လြမ္းလြန္းတတ္ေနပါၿပီ။
အဲဒီမွာ ကိုႀကီးေသာင္းဆိုသူရဲ႕ ေၾကြးေၾကာ္သံက ဟေကာင္ရ မယားမပစ္ႏိုင္လို႔
ပတ္စ္ပို႔ပစ္ ေျပးလို႔
လာခဲ့ရတာ မင္းငါ့ကို တခြက္တိုက္ပါတဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ ေမာင္ရင္ငေတလည္း
ဘယ္ျငင္းမလဲ လာထားေပ့ါ။
ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ ျငင္းပယ္ျခင္းဆိုတာ မလိုခ်င္တဲ့ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွတဲ့
ေဝါဟာရသာပါ၊
ဒါေပမယ့္လည္း သူကမယားမပစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့
ကႀကီးေရလွ်င္ေၾကာ ေမ်ာ
ပါခဲ့ၿပီး ခ်စ္စ ခင္စ ၾကင္နာစေတြက ပစ္ေျပးခဲ့ျခင္းေတြကို
ခံခဲ့ရတာကိုး၊ ပိုက္ဆံစုရံုသာ လြဲလို႔ ဘာမွ
စိတ္ဝင္တစားမရွိသူေတြအတြက္ ကႀကီးဟာ အလုပ္လုပ္ေကာင္းတယ္
ဆိုရံုသာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ
အတြက္ကေတာ့ တရားမဝင္ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားဘဝ ဘာတခုမွ မေသခ်ာ
မေရရာေပမယ့္
ကႀကီးတင္မက လ ဠႀကီး အ အထိပါ သိခ်င္ေနမိေတာ့ ခက္ေပေရာေပါ့။
အိတ္စိုက္ ကိစၥေတြနဲ႔ မ်ားတတ္ေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတ့ နဂိုအိတ္ကလည္း
ခပ္ျပားျပားသာဆိုေတာ့
ၾကာၾကာ အိတ္စိုက္ရင္ ကပ္ဆိုက္လာတတ္ေလေတာ့ ၾကာၾကာမစိုက္ႏိုင္တဲ့
ေမာင္ရင္ငေတသာပါ၊
အဲဒီခါက သူကေမာင္ရင္ငေတ့ထက္ ေလးငါးႏွစ္မကႀကီးပါတယ္၊ ဘဝအေၾကာင္းေတြကို
ေနာေၾက
ခဲ့သူ တဦးပါ၊ ဟေကာင္ မစ္ကီရ မင္း တေန႔ေတာ့ ငါေျပာတာ နားလည္လ္ိမ့္မယ္တဲ့
ေျပာပါတယ္။
ေမာင္ရင္ငေတ ဒီကေန႔ထိ အဲစကား နားလည္သလားမလည္လား မခြဲႏိုင္ေသးပါဘူး၊
ဘာေျပာေျပာ
ကိုႀကီးေသာင္းကိုေသာင္းႀကီးေရ ဒီကေန႔ ခင္ဗ်ားကို လြမ္းတယ္ဗ်ာ၊
ဒီစာေရးေနတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့
ကိုေတာ့ အဲဒီ ကိုေသာင္းႀကီး နားလည္လြန္းေတာ့ ေခါင္းတခါခါနဲ႔
ျဖစ္ေနေလာက္ေရာေပ့ါ။
Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥 (Photo AKT, YNG)
အဲဒီကာလ ကႀကီးရဲ႕ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြက ဒီကေန႔
ကႀကီးေျမကိုဘဝကို ေရာက္ခဲ့ပါ
တဲ့ အစပထမကာလေတြပါ၊ လာသမွ်လူကို အညဟေဆးရိုး ေျပာၿပီး လုပ္မလား
လုပ္မလားေခတ္မို႔
အလုပ္ေတြကလည္းေပါမွေပါ၊ အဆင္သင့္ေလ၊ ဒီေန႔လုပ္ၾကည့္ အစဥ္မေျပ
ေနာက္တခုကိုေျပာင္း။
အလုပ္ေျပာင္းရံုမွ်မက နာမည္ေတြပါေျပာင္း မစ္ကီေတြ ဂ်က္ကီေတြ
ဂ်င္မီေတြ တင္မီေတြ ျဖစ္ကုန္
ၾကတာေပ့ါ၊ ဘာ စာရြက္ မွတ္ပံုတင္မွ မလိုတာေလ၊ ေမာင္ရင္ငေတ့
မိတ္ေဆြႀကီးတေယာက္ဆိုရင္
လမ္းမေတာ္က နာမည္ႀကီး မုန္႔ဟင္းခါး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး
တေယာက္ေပ့ါ၊ အလုပ္သစ္တခု
ဝင္ေတာ့ နာမည္ကို ဂ်င္မီလို႔ေျပာ အလုပ္ဝင္ခဲ့တာ၊ တရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့
သူ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ
သူ႔လုပ္ေဖာ္တေယာက္က ဂ်င္မီ ဂ်င္မီ ေခၚရင္း ဝဲယား အာ ယူ နဲ႔ လိုက္ရွာပါသတဲ့၊
အဲ သူကလည္း
ၾကားေပမယ့္ သူ႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးထင္လို႔ မထူးမိပါဘူးတဲ့၊ အဲဒါနဲ႔
ေခၚေနတဲ့ ကႀကီးအေကာင္က
သူ႔ေတြေတာ့ ေဒါကန္ၿပီး ေခၚေနရဲ႕သား ၾကားရဲ႕သားနဲ႔ မင္းက လခီြးမို႔လို႔
မထူးတာလားေပ့ါ၊ ဟာ့ဟ
အမွန္တကယ္က သူက သူေပးထားတဲ့ သူ႔နာမည္ သူေမ့ၿပီး မထူးျဖစ္ခဲ့ရျခင္းပါ၊
အဲဒီေတာ့မွ ကႀကီး
ေကာင္လည္း ေဒါသေျပၿပီး ေနာက္တခါမင္းရဲ႕နာမည္ မေျပာင္းနဲ႔ေတာ့တဲ့ ဝမ္နင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဂ်င္မီကလည္း ဟဲဟဲ ဟဲဟဲနဲ႔လုပ္၊ ေနာက္တခု အလုပ္ေျပာင္းေတာ့
ေနာက္အမည္ တမ်ိဳးေျပာင္းလို႔
က်င္လည္ျဖတ္သန္းခဲ့တာသာပါ၊ အခုေတာ့ ကႀကီးျပန္ ဂ်င္မီႀကီးလည္း
သူ႔နာမည္အရင္းနဲ႔ ရန္ကုန္
ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ သာသာယာယာ ျဖတ္သန္းေနမယ္ ထင္မိရပါတယ္။
Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥 (Photo AKT, YNG)
အဲဒါနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေျမေအာက္နန္းေတာ္စုတ္ခ်ာခ်ာေလးလည္း
ဘန္ကီမြန္းတို႔လို႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး
ေတြ နာမည္မႀကီးခင္ထဲက ေရႊေတြဗ်ိဳင္းေတြ ဘကုန္းေတြနဲ႔ စည္ကားရာ
ဒုကၡရိပ္ျမံဳေလး ျဖစ္လာပါ
ေတာ့တယ္၊ ပါမစ္ပစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြထဲမွာ ေရႊေတြနဲ႔ ဗ်ိဳင္းလို႔ေခၚၾကတဲ့
ဟိုခ်ီမင္းစီးတီး ၿမိဳ႕သား
ေတြက အမ်ားဆံုးေပ့ါ၊ ေျမာက္နဲ႔ေတာင္ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္ အေပါင္းမွာ
မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွား ေရာက္
လာၾကတဲ့ ေျမာက္ဗ်ိဳင္းသား ဟႏိြဳင္းသားေတြလည္း ပါသေပါ့၊ သူတို႔ဒုကၡက
ပိုဆိုးတာက အီးစကား
မေပါက္တာပါ၊ သူတို႔ရဲ႕အစ ႏွစ္ေယာက္က ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အလုပ္ရံုကို
ပစၥည္းပို႔လာရင္း စကား
ေျပာမိၿပီး သိကၽြမ္းခဲ့ရတာပါ၊ လက္ဟန္ေျခဟန္ ကႀကီးစကား အက်ိဳးအပ်က္နဲ႔
ေျပာဆိုၾကရင္း အဲဒီ
ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတလည္း သေဘာေပါက္မိတာနဲ႔ မင္းတို႔နဲ႔ ငါအလုပ္မျဖစ္ဘူး
အီးလို စာတေစာင္
ေရး မင္းတို႔ထဲက အီးလိုတတ္တဲ့ေကာင္ကိုျပ ေနာက္ေတာ့ငါ့ကိုဆက္သြယ္ေျပာၿပီး
ကႀကီးေလဘာ
ဌာနရဲ႕ ေသာက္ခ်ိဳးမေျပတာေတြကိုၾကားဝင္ ဆဆရာႀကီးလုပ္ လူတတ္ႀကီးလုပ္ေတာ့တာေပ့ါေလ။
အဲဒီလိုနဲ႔ ကႀကီးေရာက္ ေျမာက္ဗ်ိဳင္းဟႏိြဳင္းသားတအုပ္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔
ႀကီးစိုးေနတဲ့ ရွီဟြန္းေျမ
ဆီသို႔ ေရာက္ခ်လာပါေတာ့တယ္၊ သူတို႔တေတြကလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို
ေက်းဇူးေတြတင္လို႔
ထမင္းေတြဖိတ္ေကၽြး ဆိုဂ်ဴးေတြေခၚတိုက္ေပ့ါ၊ ေျမာက္ဗ်ိဳင္းသူ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာမေလးေတြကလည္း
သေဘာမေႏွာကေကာင္း အခ်က္အျပဳတ္ကေကာင္းဆိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း သေဘာက်
ၾကတာေပ့ါမွလား၊
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူတို႔ေတြလည္း အေျခေတြက် အလုပ္ေတြ ေကာင္းလာေတာ့
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကို
ဖိတ္ေခၚေနေသးေပမယ့္ ကိုယ့္ျပည္တြင္းေရးနဲ႔ကိုယ္ မအားမလပ္တာေၾကာင့္
ေရာ အျခားအျခားေသာ
ကႀကီးရဲ႕ ဒုကၡသုခေတြေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ သူတို႔ ေျမာက္ဗ်ိဳင္း
သံုးေယာက္နဲ႔
အမွတ္တရ ပံုကေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ က်န္ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ေျမာက္ဗ်ိဳင္းသူ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔
ေတြနဲ႔ တြဲရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပံုမွတ္တမ္းကေတာ့ အသိမ္းလြန္ခဲ့တာမွာ ပါသြားခဲ့ပါၿပီ၊ တခါက
အမွတ္တရ
မ်ားအျဖစ္ မွတ္တမ္းျပဳ ေဖာ္ျပဖို႔ မက်န္ရွိေတာ့ပါဘူး၊ ပံုျပင္တပုဒ္အျဖစ္သာေပ့ါ
မွတ္မိပါေၾကာင္း။
မွတ္မိခဲ့ရတာေလး တခုထည့္ေျပာရရင္ ဒီလို အာရွအေရွ႕ဖ်ား စီးပြားေရးဂြင္ကို
အရင္ဆံုးအုပ္စီးမိသူ
ေတြက ဖိလစ္ပီႏိုေတြ အီရန္ေတြ ပါကီေတြပါ၊ သူတို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဘကုန္းေတြေပ့ါ၊
ေရႊဘကုန္း
ေတြလည္း ပါတာေပ့ါေလ၊ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေရႊစာစကား ေမာင္ရင္ငေတတို႔ထက္ ပိုတတ္ကၽြမ္းပါတယ္။
သူတို႔ထဲက ရန္ကုန္ ေငြလႊဲကိုင္သူေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ပါကီေတြ
အီရန္ေတြကေတာ့ ကႀကီးေျမမွာ
ဆရာႀကီးအဆင့္ ေရာက္ေနၿပီမို႔ ေရႊဘကုန္း အမ်ားစုသာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔နဲ႔
အတူ က်င္လည္ေန ခ်ိန္ပါ၊
ဒီကေန႔လို ႏိုင္ငံေရးအေရာင္က မမ်ားေသးခ်ိန္မို႔ သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ
အကူညီရခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ကေပါက္ေရာက္ၾကသူမ်ားမို႔ ေဟ့ေကာင္မစ္ကီ သိပ္လမ္းမသလားနဲ႔
အစစ္ေဆးေတြ ရွိတယ္၊
သတိေပး ေျပာၾကပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ထံုးစံ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္သာမို႔
သြားျမဲသြား
လုပ္ျမဲလုပ္ ေနျမဲသာပါ၊ သူတို႔က မင္းကြာ မင္းကြာနဲ႔ေပါ့၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့
ကႀကီးရဲဆိုတာ
ႏႈတ္ခမ္းေမႊးက မပါေလေတာ့ မေလးရဲေတြေလာက္ မေၾကာက္မိတာ အမွန္ပါ၊ အဲဒီ လမ္းမေပၚေတြ
ေတြ႔ရေလ့ရွိတဲ့ ကႀကီးရဲေတြက မေလးရွားရဲ႕ လမ္းရဲေတြလို ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ ပိုက္ဆံ ညႇစ္ထုတ္
ရွာေဖြေရးပညာ မတတ္ကၽြမ္းသူမ်ားသာပါ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔
အႏၱရာယ္ကင္းေဘးရွင္း
ကႀကီး ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုးလ္ဝန္းက်င္ကို သြားလာ ေလ့လာခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္
ဆိုရပါမယ္။
Séoul (Photo AKT, YNG)
တေန႔ေတာ့ အေရွ႕ပါကီ(သို႔)ဘကုန္းတေကာင္က ေမာင္ရင္ငေတ့ကို ေျပာလာပါတယ္၊
မင္းေကာင္
ေတြကို ေျပာထားကြာ၊ ေနရာတကာ ဗမာလို မဆဲပါနဲ႔တဲ့၊ ဖုန္းရံုမွာ
ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ သိလိုက္ပါၿပီ၊ အဲဒီ
တုန္းက အားလံုးဟာ လမ္းနေဘး ဖုန္းရံုေလးေတြကိုသာ အားထားၿပီး
ျပည္တြင္းျပည္ပ ဆက္သြယ္
မႈကို ျပဳလုပ္ေနရခ်ိန္ပါ၊ အဲဒီ ပါကီဘကုန္းက (သူက ဗမာရည္ ကမာၻရည္
လည္သူပါ) ေျပာလာတာ
ငါက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးကြ၊
မင္းတို႔ စရိုက္ အကုန္ နားလည္တယ္၊ မင္းအေၾကာင္းကိုလည္း
ငါ သိတယ္၊ (သူက ဘီေကေက
စာတိုက္ႀကီးဝန္းက်င္နဲ႔ ေကအယ္လ္ ပူခၽြန္းရပ္ဝန္းကို အခ်ိန္ အေတာ္
မ်ားမ်ား ျဖတ္သန္းလာသူလည္း
ျဖစ္ပါတယ္) မင္းေကာင္ေတြကိုသာ သတိေပးထားပါတဲ့။
အဲဒီမွာ အဲဒီခ်ိန္က ကႀကီးတယ္လီကြန္းနဲ႔ ကိုေရႊႏိုင္ငံျခားသားတို႔ရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း
မွတ္မိသမွ်ေလး
နည္းနည္းေျပာစရာ ရွိလာပါတယ္၊ ဒီကေန႔ စမတ္ဖုန္းေတြ ဆင္းကဒ္ေတြ ေပါေပါေလာေလာ
ေခတ္
မတိုင္မီ ကိုယ္ပိုင္ ဆက္သြယ္ေရးကရိယာေတြ မရွိခင္ေခတ္ေပ့ါေလ၊ လမ္းေဘးဖုန္းရံုေတြသည္သာ
အားကိုးရာပါ၊ အဝိုင္းလည္ျခင္းေခတ္ မတိုင္မီက လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေနေသာဖုန္း ဆက္သြယ္မႈျပင္ပ
ေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္ကာလလို႔ အလြယ္ ဆိုၾကပါစို႔။
အလုပ္ပင္ပန္းမႈေတြၾကား အခက္အခဲတခုကို ေျပာရရင္ ဒီကေန႔ေခတ္သားေတြ
နားလည္ခံစားႏိုင္ဖို႔
လြယ္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္မႈပါ၊
တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အလုပ္ေနရာ
မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ ေပးစရာ အတည္လိပ္စာ မရွိသူေတြရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ့လိပ္စာနဲ႔
ခ်စ္သူ
ခင္သူေတြဆီ စာပို႔စာယူ လုပ္ၾကရသူေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ တယ္လီဖုန္း ဆိုတာႀကီးက လမ္းေဘးကေန
ဆက္ဖို႔ မလြယ္လွေသးတဲ့ ေခတ္ပါ။ လက္ကိုင္ဖုန္းဆိုတာက ကႀကီး မန္ေနဂ်ာေတြ အလုပ္ရွင္ေတြ
ခါးမခ်ိတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အဆင့္သာ ရွိပါေသးတယ္၊ စက္ရံုသံုး ဖုန္း တလံုးႏွစ္လံုးသာ ရွိေသးတဲ့
ေခတ္ ပါ၊
ရံုးခန္းထဲက ဖုန္းကေတာ့ ရံုးကိစၥ သီးသန္႔ သံုးၾကေပမယ့္ အလုပ္ခြင္ထဲက ဖုန္းကေတာ့
သာေရး
နာေရး အားလံုး သံုးခြင့္ရွိတဲ့ ဖုန္းပါ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ဖုန္းက အဝင္ေကာလ္ကိုသာ
ဖရီးရတာပါ။
အဲဒီေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ခ်စ္သူနဲ႔က်ဴခ်င္ရင္ လမ္းေဘးဖုန္းရံုေလးေတြကသာ
အားကိုးရာပါ၊
ကႀကီးေဆာင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲ ႏွင္းမႈန္ေတြၾကားက ကုတ္အက်ီႀကီးဝတ္
ခ်စ္သူမ်ားဆီ ဖုန္းေခၚခဲ့ ၾက
တာကို ခုေနမ်ား ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ႏိုးႏိုး
ႏိုးသာ ေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္၊
အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ခ်စ္ေဇာဟုန္ကပ္ေနၾကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာပါ၊
တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ တေနကုန္ ဖုန္းရံုေလးထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ၾကသူေတြထဲ
ေမာင္ရင္ငေတမပါခဲ့ေလ
ေတာ့ သူမ်ားနဲ႔ ညားတဲ့ ငါ့ရည္းစား ဇာတ္သိမ္းနဲ႔ လွပစြာ ၾကံဳခဲ့ရတာေပ့ါ
ခင္ဗ်ာ။
ဒီၾကားထဲ လမ္းေဘးဖုန္းေတြမွာ ရိုက္ဖုန္းဆိုတာႀကီး ေပၚလာပါေသးတယ္၊
ကႀကီးလမ္းေဘးဖုန္းရံု
ေတြမွာ ကဒ္ျပားစနစ္ ေပၚေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကြထည့္ ေျပာလို႔ရပါေသးတယ္၊
အမ်ားအားျဖင့္က
ဟိုနားဒီနား ျပည္တြင္းေကာလ္ေပ့ါ၊ အဲဒီရိုက္ဖုန္းဆိုတာက ျပည္တြင္းေခၚခ
အေၾကြေစ့ တမတ္ငါးမူး
(ကႀကီးမွာက ဝမ္ တရာေစ့ ႏွစ္ရာေစ့ေတြေပ့ါ) ထည့္လိုက္ရင္ (လုပ္နည္းကိုင္နည္းကေတာ့
သိရွိၿပီး
ျဖစ္ေနရတာေပ့ါ) (ဒါမ်ိဳးက သင္တန္း တက္စရာမွ မလိုတာေလ) ျပည္ပ ေကာလ္ ေအာ္တိုမက္တစ္
ဝင္သြားတဲ့ နည္းပါ၊ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြလည္း ဘယ္ေနပါ့မလဲ၊ အဲဒီ
ရိုက္ဖုန္း ေလာကရဲ႕ ေခတ္
ေရစီးေၾကာင္းထဲ စီးေမ်ာၾကတာေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတားလည္း နားေထာင္သူက
လူနည္းစုသာပါ။
အဲဒီလို ျပည္တြင္းေကာလ္ကေန ျပည္ပေကာလ္ကို ခ်ိတ္မိသြားေစတဲ့
နည္းပညာရပ္ေၾကာင့္ ကႀကီး
ဝမ္ သံုးေလးရာနဲ႔ ေခၚေနတာက ရန္ကုန္ လမ္းမေတာ္အိမ္ ဖုန္းဆီကိုပါ၊၊
အဲဒီမွာ အင္းစိန္က ဘႀကီး
မဂၤလာဒံုက ေဒြးေလးတို႔ပါ လမ္းမေတာ္အိမ္သို႔ တကူးတကလာ၍ စကားဝိုင္းဖြဲ႔ၾကတယ္
ဆိုပါတယ္၊
တခ်ိဳ႕မ်ား ညားၿပီးခါစ ခြဲခြာခဲ့ရတဲ့မိန္းမနဲ႔ က်ဴလို႔ေကာင္းေနတုန္း ေယာကၡထီးႀကီးကပါ
မွာတမ္းမ်ား
လာေခၽြေနလို႔ မိန္းမနဲ႔ ေနာက္တေကာလ္ ထပ္ေခၚဖို႔ တန္းျပန္စီေနရပါေသးတယ္တဲ့။
သိပ္မၾကာလွပါဘူး၊ ကႀကီးတယ္လီကြန္းရဲ႕ လခ်ဳပ္စာရင္းမွာ အာရွအာဖရိက
ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ႏိုင္ငံ
ေတြရဲ႕ ဖုန္းေကာလ္စာရင္းေတြမွာ အထြက္ေကာလ္ေတြသာ ရွိေနၿပီး အဝင္ပိုက္ဆံမရွိ
အရံႈးစာရင္း
သန္းဘယ္ေလာက္ဆိုတာက ေပၚလာပါေတာ့တယ္၊ ပထမဦးမွာ ေရႊျပည္ႀကီးက စာရင္း ဘိတ္ခ်ီးမွာ
သာပါ၊ ေလးငါးလအတြင္း ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြ ဘယ္ေလာက္ ညီညီညာညာနဲ႔ အားေပးလိုက္ၾက
တယ္ မသိပါဘူး၊
အိုဗာဆီးေကာလ္ အပိတ္ခံရတဲ့စာရင္းမွာ ကိုေရႊတို႔ရဲ႕တိုင္းျပည္က အီရန္ အီရတ္
ပါကီ ဘကုန္းတို႔ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္မတတ္ ျဖစ္လာလို႔ ထိပ္ဆံုးက
အပိတ္ခံလိုက္ရပါတယ္။
အမွန္ကေတာ့ ကႀကီးတယ္လီကြန္းစနစ္ရဲ႕ နည္းပညာ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈပါ၊
ကႀကီးတင္ မကပါဘူး၊ တျခား
တိုင္းျပည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့
လမ္းေဘး ဖုန္းေတြမွာ အေၾကြ ေစ့
စနစ္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္၊ ကဒ္ျပားစနစ္မွာလည္း ၾကံၾကဖန္ၾကသူေတြ
ရွိေသးေပမယ့္
သိပ္ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မ်ားမ်ားစားစား လုပ္စားလို႔ မရခဲ့ပါဘူး
ထင္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ေစာေစာကေျပာခဲ့တဲ့
ဘကုန္းရဲ႕ သတိေပးတားျမစ္စကားပါ၊ သူတို႔ဘကုန္းေတြ အမ်ားစုက
(အာရွတေၾကာ က်င္လည္ေနသူေတြက)
မင္းတို႔ ေရႊႏိုင္ငံအေနာက္ျခမ္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနသူေတြပါတဲ့၊
ေရႊစာ ေရႊစကားကို
အနည္းနဲ႔အမ်ား တီးေခါက္မိသူေတြသာပါတဲ့၊ အနည္းဆံုးေတာ့ မင္းတို႔ ဆဲတာ
ငါတို႔ အားလံုးလို
နားလည္ၾကပါတယ္တဲ့၊ ဆဲတာေလးေတာ့ ေလွ်ာ့ၾကပါတဲ့၊ ဖုန္းရံုထဲ ေရွ႕ကေရာက္
အာေကာင္းေနတဲ့
ငါတို႔ေကာင္ေတြကို မင္းရဲ႕ေကာင္ေတြက ေခြးမသား ေသာက္ကလား ၾကာလိုက္
တာ ဘာညာနဲ႔ဆိုေတာ့
မေကာင္းပါဘူးတဲ့၊ မင္းကိုခင္လို႔ ငါကေျပာတာပါတဲ့၊ ေမာင္ရင္ငေတလည္း
ေအးကြာ ဟုတ္ပါၿပီ၊
ဗမာလို မဆဲရရင္ မင္းတို႔ဆဲနည္းေလး ငါ့ကို သင္ေပးခဲ့စမ္းပါ၊ ေျပာလိုက္ေတာ့
ေခြးေကာင္ေအေပး
မစ္ကီပါတဲ့ခင္ဗ်၊ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်၊ ဘာေလးေျပာေျပာ အဆဲေလးနဲ႔မွ စားဝင္
အိပ္ေကာင္းၾကပါတဲ့
ကိုေရႊမ်ိဳးခ်စ္မ်ား အင္တာေနရွင္နယ္ဆဲနည္းေလးေတာ့ သင္ယူထားၾကပါရန္။
Séoul (Photo AKT, YNG)
ေနာက္ပိုင္းမေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ထက္ငယ္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ထက္
ကဲတတ္သူ ခ်ာတိတ္ေတြ
နဲ႔လည္း သိကၽြမ္းရင္းႏွီးလို႔လာေတာ့ ကာရာအိုေကေလာက္ ဆိုဂ်ဴးဆိုင္ေလာက္နဲ႔
မတင္းတိမ္ႏိုင္သူ
ေတြပါလာပါၿပီ၊ ဘားသြားမယ္ ကလပ္သြားမယ္ ဒစ္စကိုသြားမယ္ ျဖစ္လို႔လာခဲ့ပါၿပီ၊
အပတ္စဥ္တိုင္း
ေတာ့ ဘယ္သြားႏိုင္ၾကမလဲေလ၊ အလုပ္ပင္ပန္းမႈေတြ ရာသီဥတုဆိုးဝါးမႈေတြေၾကာင့္
အခန္းတြင္းမွ
မထြက္ ၿငိမ္ကုပ္ေနခဲ့ၾကတာလည္း ရွိတာေပ့ါ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ဂ်ိဳကာေစာင့္ရင္း
မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့
ညမ်ိဳးေတြလည္း ရွိခဲ့တာေပ့ါ။
ဒါေပမယ့္ တပတ္တာလံုးမွာေျခာက္ရက္ တရက္ကို ဆယ္နာရီမက နာရီေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္
ပင္ပန္း
ဆင္းရဲ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အသက္သံုးဆယ္ ခႏၶာကုိယ္ဟာ တနဂၤေႏြေမာနင္းေတြမွာ အေတာ္ေလးၾကံ႕ခိုင္
လန္းဆန္းႏုဖတ္လို႔ ေနခဲ့သလို ဖိတ္ေခၚသူမ်ားရဲ႕ ပြဲေတြကိုလည္း တက္ေရာက္ဖို႔ အဆင္သင့္ေပါ့။
ပြဲဆိုလို႔ ကီြးၿဖိဳးတို႔ ႀကီးစိုးတို႔ ပြဲလို ပကာသနမပါ ကိုယ့္ပုလင္း
ကိုယ္ကိုင္ ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ကိုယ့္လမ္း
ကိုယ္ျပန္ၾကရတဲ့ တပတ္တာ အေမာေျပ ဒဏ္ေၾက ပြဲမ်ိဳးေတြသာပါ၊
အဖြဲ႔အစည္း အေရာင္ေသြး မရွိ
ဘာအမိ ဘာအဖမွ မရွိ နယ္စည္းမဲ့ စည္းလံုးခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြသာပါ၊
နယ္တကာက မတရာ့ငါးဆယ္
သားေတြေပမယ့္ မူးမယ္ကဲမယ္ရစ္မယ္ ဒါေပမယ့္ ႀကီးႀကီးမားမား ရန္စကားေတြ
မၾကံဳခဲ့ရဖူးပါဘူး။
Séoul (Photo
AKT, YNG)
အဲဒီခ်ိန္က ကႀကီးေျမေရာက္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ၾကား ဝါဒဝါဒီ အေရာင္ေသြးေတြ
ကင္းေဝးရာ ျဖစ္ခဲ့
သလို သူလည္းဒီကေန႔ေရာက္ဒါလုပ္ ငါလည္းမေန႔ကေရာက္ဒါလုပ္ လူတန္းစားသာတူညီမွ်မႈရွိခဲ့ၿပီး
အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ကႀကီးေျမဆိုတာ အထက္တန္းလႊာေရေပၚဆီ ေရွးေဟာင္းဗမာဆိုတာေတြရဲ႕
ရိုက္ခတ္မႈ
ကင္းလြတ္ေဝးရာနယ္ေျမ ျဖစ္ခဲ့ပါလို႔လား မသိပါဘူး ယပက္လက္တို႔ ဂငယ္တို႔ စလံုးတို႔
မေလးတို႔မွာထက္
အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္မႈ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ နည္းပါးခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
အခ်င္းခ်င္း မူးရစ္လို႔ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမား မရွိခဲ့ေပမယ့္
(ေမာင္ရင္ငေတ မူးရစ္ခဲ့သမွ် သည္းခံခဲ့ ၾက
သူမ်ားကို ဒီေနရာကေန အသိအမွတ္ ျပဳရပါတယ္၊)
ကႀကီးေကာင္ေတြရဲ႕ တင္စီးမႈေတြကိုေတာ့
ကႀကီးနည္း ကႀကီးဟန္ သူရိုင္းကိုယ္ရိုင္နဲ႔ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို
တုံ႔ျပန္ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
မွတ္မိပါေသးတယ္၊ ကႀကီးေျမနင္းအၿပီး တႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ေပါ့၊
ကႀကီးသား က်ေနၿပီလို႔ ကိုယ့္
ကိုယ္ကိုအဟုတ္ ထင္ျမင္ေနၾကတဲ့ ဆဆရာႀကီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔တသိုက္
သြားေနက် ညကလပ္
တခုမွာ ေျပးေပါက္မွားခဲ့ရတာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေနတဲ့ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္
ဆင္ေျခဖုံး ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာ
လူသိမ်ား စည္ကားပါတဲ့ ႏိုက္ကလပ္ပါ၊ ၿမိဳ႕ခံ ျဖဴျဖဴႏုႏု
ကႀကီးသူေဌးသားေလးမ်ား သူေဌးသမီး ေလးမ်ား
က်င္လည္ၾကရာ ေနရာေပါ့၊ အဲဒီ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕
ေတာညကလပ္ ဝင္ေၾကးက ဖရီးမို႔ မူးတိုင္း
ေရာက္ေနၾကလို႔ ဆိုရပါမယ္၊ တခါက ဘီေကေကညခ်မ္းမ်ားမွာ
အသျပာ ေၾကးျပား မရွိလို႔ အမ္ဘက္စဒါတို႔
နာဆာတို႔မွာ ကဲခ်င္တိုင္းကဲခြင့္ မရခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေတြ
ကဲခြင့္ကခြင့္ ရခဲ့ပါ တယ္ ဆိုပါေတာ့၊
တီးဝိုင္းက ဘာတီးတီး ျမနႏၵာနဲ႔ ေကြးေအာင္ ကတဲ့သူရွိသလို
ျပည္မွာေဆာင္းကို မရ ရေအာင္ ဟဲခဲ့တဲ့
သူေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကႀကီးခ်ာတိတ္ခ်ာတိတ္မတသိုက္နဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ လံုးမိၾကပါတယ္၊
ပထမေတာ့အတူ
တြဲလို႔ ကၾကေသာက္ၾကပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔က ပြဲမဝင္ခင္ အျပင္ထဲက
အရွိန္တင္လာၾကေပ
မယ့္ သဘာရင့္မ်ားမို႔ ခပ္ထိမ္းထိမ္း ကၾကပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ကႀကီး ေဘာဇိသားေလး
တေယာက္က
ကႀကီးဇ ျပလို႔ လာပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကလည္း ဘယ္ေနပါ့မလဲ၊
မ်ိဳးခ်စ္ အစြန္းေရာက္စိတ္
ဟုန္းကနဲ ေတာက္ေလာင္ လာၿပီေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ သူတို႔နယ္ေျမပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔က ဘာဆို
ဘာမွမရွိတဲ့ အိုဗာစေတးသမားေတြပါ၊ သို႔ေသာ္လည္း မခံခ်င္စိတ္ေတြေတာက္ေလာင္ခဲ့ေတာ့
ခ်ကြ
ဆိုတာကလြဲ ဘာမွမသိေတာ့ပါဘူး၊ အရင္ ဦးေအာင္ေဆာ္ အရင္ ဦးေအာင္ေျပး
နည္းဗ်ဴဟာနဲ႔ ခ်ကြ
ေျပးကြနဲ႔ အဲသလို သံုးေလးႀကိမ္မွ် ျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြကို ခုမ်ား
ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ေသြးေၾကာင္
ခ်င္လာပါေတာ့တယ္၊ စကားေျပာလာတဲ့ အသက္ေတြေပ့ါေလ၊ ျပန္မရႏိုင္တဲ့
ဘဝမ်ားေပါ့ေလ။
အဲဒီခ်ိန္ ကႀကီးညေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္သန္းဖို႔ ေနာက္ေဖ်ာ္ေျဖေရးတခုက
ကရာအိုေကသီခ်င္းဆိုျခင္း
လို႔သာ ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္၊ ကႀကီးမေလးေတြ ကႀကီးမအိုအိုႀကီးေတြ
မည္သူမဆိုပါ၊ မဆိုရရင္
မေနႏိုင္ၾကသူေတြလို႔ ေျပာရပါမယ္၊ ပထမစ ကႀကီးေတြနဲ႔ အတူသြား မူးၿပီး
သူတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို
ေဝေလေလ လုပ္ဆို၊ မဆိုတတ္ဆိုတတ္ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေတြကိ္ု ဝါးခ်၊
ေနာက္ေတာ့ ေရႊေတြခ်ည္း
စုသြားျဖစ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ေရႊသီခ်င္းတပုဒ္မွ မရွိတဲ့ ကႀကီး ကာရာအိုေကစက္ကိုဖြင့္
ေမာင္ငိုမယ္ မိုးသည္း
ထဲမွာတို႔ အက်ည္းတန္၏ အထီးက်န္တို႔ကို ေအာ္ညည္းခဲ့ၾကရင္း
ဘဝအေမာေတြကို ေခတၱေမ့ထား
ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ ကႀကီးညေတြကေတာ့ လြမ္းစရာအျဖစ္
က်န္ရစ္ခဲ့ပါၿပီ။
Eunhaeng-dong 은행동 Siheung 시 흥 (Photo AKT, YNG)
အမွတ္ရစရာတခုကေတာ့
ဗဒင္ရဲ႕ ေနရာပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ားစုေသာ ကႀကီးေရာက္ေရႊေတြဟာ
မိသားစု အိမ္ေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနသူေတြကမ်ားပါတယ္၊
တပတ္တခါေလာက္ ဖုန္းေျပာစာေရာက္
အဆက္သြယ္ရွိသူေတြက ဆရာႀကီးေတြပါ၊ ဒါေပမယ့္ တခုကံသာခဲ့တာက
အဲဒီခ်ိန္က ေရႊျပည္ႀကီး
စာတိုက္ေၾကးနန္း ဆက္သြယ္ေရး ဌာနႀကီးရဲ႕ စာရိုးရိုးပို႔ခ ပစၥည္းပါဆယ္ပို႔ခ
ႏႈန္းထားေတြက အံ့ၾသ
ဖြယ္ရာ သက္သာေနတာပါ၊ စာရိုးရိုးနဲ႔ ပါဆယ္ပို႔ခနႈန္းက အတူတူနီးပါးသာပါ၊
အဲဒီမွာ ေရနည္းနည္း
လွ်ံလာၾကၿပီျဖစ္ပါတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အဖြဲ႔သားေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ
သက္ဆိုင္ရာကို ပါဆယ္ေတြ
အၿပိဳင္အဆိုင္ လွမ္းမွာၾကေတာ့တာပါ။
မွာတာမွ ဝမ္းပိတ္ေဆး
လွ်က္ဆား ငါးပိ ငါးေျခာက္ ငရုတ္သီး အေရာင္တင္မႈန္႔ ဆႏြင္းမႈန္႔ မဆလာ
ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ေတြသာမက
စာကေလးေဗဒင္ စာရြက္အဆံုး လွမ္းမွာၾကတာပါ၊ ကႀကီးေျမ
ကႀကီးေစ်းေတြထဲမွာ ဆန္ဆီဆား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
မိတ္ အင္ ကႀကီး မဟုတ္ပါဘူး၊ အမဲသား
ဝက္သား ငွက္ေပ်ာသီးကအစ မိတ္ အင္ ႏိုင္ငံျခားေတြပါ၊
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ေတြကိုမွ ႀကိဳက္လို႔ သြင္းလာ
တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊
မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ စားသံုးကုန္ေတြကို ႏိုင္ငံျခားက မွာသြင္းတာမ်ိဳးသာပါ၊
ျပည္တြင္းျဖစ္ေတြလား
အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
ဥပမာ ဆိုဂ်ဴး၊ ေတာ
ခ်က္အရက္ျဖဴ လူတန္းစားမေရြး ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္သံုးပါတယ္၊ ေစ်းေပါလို႔
ေသာက္ၾကတယ္ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္
စေကာ့ဝီစကီတို႔ ေဘာဒိုးဝိုင္တို႔ကို သူတို႔လခနဲ႔ ေအးေဆးေသာက္
ႏိုင္ၾကရဲ႕နဲ႔ ေသာက္ေလ့မရွိၾကပါဘူး၊
ရုပ္ရွင္ထဲမွာေတာ့ ေဖာ္ရိႈး ေသာက္ၾကတာမ်ိဳးပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္က
ကႀကီးသမၼတႀကီး Kim
Young-Sam ႀကီးရဲ႕ ဧည့္ခံဗီဒီယို မွတ္တမ္းတခုမွာေတာင္ ဆိုဂ်ဴးကို ေတြ႔ခဲ့
ရပါေသးတယ္၊
ပုလင္းဒီဇိုင္း နည္းနည္းသာ ကြာပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ခဲ့ရပါတဲ့
ဆိုဂ်ဴးကေတာ့
ေဆာ္ဒါ စပတ္ကလင္ ပုလင္းဒီဇိုင္းေလာက္ေတာင္ မလွတဲ့ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳသာပါ။
အဲဒီလို ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုအားေပးပါ
စီမံကိန္းေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ စီးကရက္ဆိုလည္း မာဘိုရိုတို႔ဘာတို႔
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ မေသာက္ၾကပါဘူး၊
၈၈ အိုလံပစ္ပြဲ အထိမ္းအမွတ္ 88 တဆိပ္ စီးကရက္ကိုသာ သူတို႔
တညီတညာ အားေပးၾကပါတယ္၊ ၈၈
သမား ေမာင္ရင္ငေတတို႔လည္း ေရာအားေပးခဲ့ရပါတယ္။
ေမာ္ေတာ္ကားဆိုလည္းသူတို႔ကား
ဟြန္ဒိုင္းတို႔ ေဒဝူးတို႔ လူသံုးကုန္ဆိုလည္း ဆမ္ေဆာင္း ေဒဝူးပါ၊
ဂ်ပန္ပစၥည္း ဥေရာပပစၥည္း
ေရာင္းေတာ့ေရာင္းေပမယ့္ သူတို႔ ကႀကီးမိတ္ေတြကလည္း ေကာင္းေန
ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔
ဆိုနီ Walkman ေတြ ဂၽြန္နီ Walker ေတြ လုပ္လာၿပီ ဆိုရင္ သူတို႔ ကႀကီး
မ်ိဳးခ်စ္ေတြ
ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကေတာ့ မ်ိဳးခ်စ္ေပမယ့္ ဆိုနီတို႔ဂၽြန္နီတို႔ကိုလည္း
မပစ္ပယ္ႏိုင္ေသးပါတဲ့ ကိုေရႊမ်ိဳးခ်စ္ေတြမွလား၊ အခုထိလည္း ဒီအတိုင္းသာပါ ခင္ဗ်ား။
အဲဒီမွာ ကႀကီးျပည္တြင္းမွာမျဖစ္တဲ့
ေရႊျပည္ေတာ္က တင္သြင္းလာတဲ့ တိုင္းရင္းျဖစ္လွ်က္ဆားေတြ
ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးေတြ ငါးပိ ငါးေျခာက္ေတြ
ပရိတ္တရားေခြေတြ သီခ်င္းေဟာင္းေခြၾကား ပါဆယ္
ပံုးထဲပါဝင္လာတာက “ဆရာဗဒင္ရဲ႕ေနရာ” ပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတ့ ပါဆယ္ထဲေတာင္မွ ျပည္မွာေဆာင္း
အိပ္မက္ေတြၾကားထဲ အဲဒီ “ေနရာ” ႀကီးကညပ္ပါလာပါေသးတယ္၊
ခ်စ္ရတဲ့သူက နားေထာင္ၾကည့္
ေစခ်င္လြန္းလို႔ပါတဲ့ခင္ဗ်ာ၊ အဲသေလာက္ ဗဒင္ေနရာက ေပါက္ခဲ့တာပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔အတြက္
ဒို႔ကေတာ့ ဒို႔ကေတာ့ သိုးမည္းေဟာင္းႀကီးေတြ ျဖစ္လာေစမယ့္ နမိတ္ေလလား
မေျပာတတ္ပါဘူး။
ေျပာမယ္ဆို ကႀကီးေရာက္ေတြရဲ႕ ပံုျပင္ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ သမိုင္းေတြက
အမ်ားႀကီးအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္၊
ကံဇာတာ နည္းနည္းတက္ေနခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို လူတခ်ိဳ႕အတြက္
ထိုစဥ္က ကႀကီးေန႔ရက္
မ်ားက သက္ေတာင့္သက္သာေလးျဖတ္ေက်ာ္ရသလို ရွိခဲ့ေပမယ့္လည္း လက္ညိဳးလက္မ
ေပးဆပ္
ခဲ့ရသူေတြ လက္ေမာင္းတဖက္ ေျခေထာက္တဖက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
လြမ္းေမာဖြယ္ေတြကိုသာ ေမာင္ရင္ငေတ ေျပာခ်င္ပါတယ္၊ ဒီဝမ္းနည္းဖြယ္ရာေတြကို
ထည့္သြင္း၍
မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ တိုင္းျပည္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္တို႔ ဘာညာ အပိုဆာဒါးေတြ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊
ေသခ်ာတာ
ကေတာ့ ဘယ္တေကာင္သားကမွ လက္ယား ေျခယား ဟိုဟာေတြ ဒီဟာေတြ ယားလြန္းလို႔ သြားခဲ့
ၾကတာ မဟုတ္တာက ေသခ်ာလွပါတယ္၊ ပန္ကာေအာက္ထိုင္ ဝါးတီးေလး ေအးေဆး ဆြဲခ်င္ၾကသူ
ေတြခ်ည္းသာပါ၊
အိပ္ကပ္ထဲေရလွ်ံလွ်ံနဲ႔ အေပ်ာ္ဇိမ္ခံ ခရီးလည္းမဟုတ္၊ စပြန္ဆာနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဖရီး
ခရီးလည္းမဟုတ္၊
အိမ္ေပါင္ျခံေပါင္ ရရာေယာကၡထီးပစၥည္း အေပါင္ထားသြားခဲ့ၾကရတဲ့ ဒုကၡခရီးပါ။
Séoul (Photo
AKT, YNG)
ဒီကေန႔ ခရီးသြားျခင္းအႏုပညာသမား
ေမာင္ရင္ငေတ့အတြက္ အေပ်ာ္ခရီး မဟုတ္ပါတဲ့ အလုပ္ခရီး
တခ်ိဳ႕ သြားခဲ့ရတာေတြကိုလည္း
ပံုမဲ့မွတ္တမ္းတင္ခ်င္မိပါေသးတယ္၊ မန္ေနဂ်ာဖက္တီးနဲ႔ ေပါင္းမိခဲ့
ၿပီးေနာက္ အလုပ္ရံုကေန
တပ္ဆင္ထုတ္ပိုးၿပီးျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းထုပ္ပံုးေတြကို ေအာ္ဒါ အမွာရွိတဲ့ေနရာ
ပစၥည္းတင္ပို႔ရာ
ကုန္တင္ရာ ေလာ္ဂ်စ္စတစ္ ဂိုေဒါင္ေတြရွိရာသို႔ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ခြင့္ရခဲ့တာပါ။
ကားေပၚ ပါလာတဲ့ အထုတ္ေတြကို
ထမ္းပိုးခ်ရတာကေတာ့ ဖက္တီးနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတ ႏွစ္ေယာက္
သာပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဖက္တီးကို မင္းက
မန္ေနဂ်ာလား ဒရိုင္ဘာလား ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တဲ့အခါ
ဖက္တီးက ရီက်ဲက်ဲဟဲဟဲဟဲဟဲလုပ္ရင္း
ဒရိုင္ဘာမန္ေနဂ်ာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပ့ါကြာလို႔ ေျပာပါတယ္၊
ကႀကီးေျမမွာ ကႀကီးမန္ေနဂ်ာ ဖက္တီးက
ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အဲဒီတုန္းက လိမ္ဖယ္ဖယ္ ေဘာ္ဒီကို
သနားလို႔လားေတာ့မသိ သူခ်ည္းသာဦးေဆာင္
ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္သြားခဲ့ေတြကို အခုခ်ိန္ ျပန္ျမင္
လာရင္းနဲ႔ လြန္စြာမွ ေက်းဇူးတင္
အမွတ္ရရွိ သတိရမိေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
ပင္ပန္းခဲ့ေပမယ့္
ဟိုဟိုဒီဒီသြားေနရရင္ကို ေက်နပ္ေနတတ္မိတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့အတြက္ ကိုရီးယား
ဟိုင္းေဝးလမ္းမမ်ားေပၚ
သြားခဲ့ရတာေတြက ေမ့မရႏိုင္စရာေတြသာပါ၊ ကႀကီးအျမန္လမ္းမမ်ားေပၚ
ၿမိဳင္ မမခ်စ္တို႔ နင့္ကိုငါခ်စ္ေနတုန္းမိနီတို႔ အေဝးဆံုးတို႔
ျမင္းေလးကိုမရိုက္နဲ႔တို႔ လြမ္းရတဲ့ညေတြတို႔
သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ ေအးစက္ေနတဲ့ ကႀကီးေဆာင္းကိုအန္တု ေခၽြးဒီးဒီးက်ခဲ့တာေတြကို
ေမ့ခ်င္ေယာင္
ေဆာင္ရင္း ကႀကီးရဲ႕ အေဝးေျပး လမ္းမမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
မိတ္ေဆြ ျမင္းေလးကိုမရိုက္နဲ႔ ျမင္းေလးကိုမရိုက္နဲ႔ အလွ်င္မလိုပါ
ဆိုလာခဲ့ရင္ေတာ့ ဖက္တီးသိပါၿပီ
အျမန္လမ္း နားရမယ့္ တေနရာ အရွိန္ေလွ်ာ့ ေကာ္ဖီခါးခါး တခြက္စီေသာက္၊
တခါတေလ မွာေတာ့
ေမာင္ရင္ငေတက ဆိုဂ်ဴးေလး တပက္ေလာက္ ေမာ့ေပ့ါ၊ တခါက ဒုကၡမ်ားကို အန္တုခဲ့ျခင္းေပါ့ေလ၊
ကႀကီး အျမန္လမ္းမႀကီးမ်ားကေတာ့ အခုလို မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ မလြယ္ကူခဲ့စဥ္ အခ်ိန္ကမို႔လို႔
ပံုရိပ္မဲ့
မွတ္တမ္းဟုသာ ဆိုရေတာ့မွာပါ၊ အဲလို ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ကႀကီး တရားမဝင္လုပ္သက္
ေလးႏွစ္နီး
ပါးေလာက္ကို ဒီကေန႔ျပင္သစ္ေျမမွာ
ထည့္ေပါင္းခြင့္သာရရင္ လုပ္သက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္
တိုးသြားႏိုင္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ လြမ္းစရာ
ျဖစ္သြားတဲ့ ဒုကၡ အလုပ္ရက္မ်ား ေပ့ါေလ။
အစား အေန အလုပ္ ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲခဲ့ၾကေပမယ့္ လမ္းေဘးထိုင္
ငိုင္မေနခ်င္ၾကလို႔
လမ္းေဘးထိုင္ ေငးမေနခ်င္ၾကလို႔ ကမာၻေလာကႀကီး ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာသိခ်င္ၾကလို႔
အေမွာင္
ထဲက ေဖာက္ထြက္ ဝါးလံုးေခါင္းထဲက ေဖာက္ထြက္ ရရာလမ္းေၾကာင္း တခုကေန ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့
ၾကတာကို ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွားတယ္ မယူဆခဲ့ပါဘူး၊ ဒီကေန႔အထိတိုင္လည္း
ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲပါ၊
ျဖတ္သန္းဖူးသူမ်ားမွ အမွန္တကယ္ နားလည္ႏိုင္ၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီလို ဒုကၡခရီးကို ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းခုလတ္မွာ စုံးစုံးျမဳပ္ခဲ့ရသူေတြ
ရွိခဲ့သလို ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို
ေကာင္းႏိုးႏိုးတရြာေျပာင္း ယက္ကန္ယက္ကန္ ကူးခတ္ေနဆဲေတြလည္း
ဒုနဲ႔ေဒးပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ
ဥေရာပေျမ နင္းခြင့္ေလး ကပ္သီသီရခဲ့လိုက္လို႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္
ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ေပၚ လူရာသူရာ
ဝင္ေနတာပါ၊ ဘြန္ရႈး မက္ဆီးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ လူေပၚလူေဇာ္ လုပ္ခြင့္ေလး
ရေနတာပါ။
အဲလိုတရြာေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသူေတြအေၾကာင္း ကႀကီးေျမမွာ
မွတ္တမ္းတခု ရွိခဲ့ဖူးပါေသးတယ္၊
ကႀကီး အေရွ႕ျခမ္းက
Pusan ပူဆန္၊ အခုေတာ့ ဘူသြားတဲ့ Busan ဘူဆန္ ေပ့ါ၊ ဘာလို႔ ဘူသြားၾက
တယ္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ
စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ သူတို႔ဘူ လိုက္ဘူ သူတို႔ပူ လိုက္ပူရံုေပါ့ေလ၊ ဘာမွ
မခက္ပါဘူး၊ အဲဒီကမ္းေျခကေန
သေဘၤာဝမ္းဗိုက္ထဲလိုက္လို႔ နိပြန္တို႔ေျမအိုဆာကာကမ္းဆီသို႔ ကူး
လို႔ရတဲ့ ေလွစီးခရီးသည္ေခတ္
ရွိဖူးပါေသးတယ္၊ အဲလိုနည္းနဲ႔ ဘရူမာႏို-နိဟြန္ဂ်င္ ဘဝေျပာင္းသြား
ၾကသူေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊
ျဖတ္ကူးသန္းခ မနည္းလွတာရယ္ ကႀကီးထက္ မ်ားမ်ားလုပ္ မ်ားမ်ားဝင္ေငြ
ေကာင္းတဲ့ သူတို႔နိပြန္တို႔ေျမကို
ေမာင္ရင္ငေတ သိပ္စိတ္မဝင္စားေတာ့တာေၾကာင့္ အဲဒီလို ေလွစီး
ခရီးႏွင္ၾကသူမ်ားထဲ ေမာင္ရင္ငေတ
မပါဝင္ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲလို ရခဲလွပါတဲ့ ေလွစီးခရီးႏွင္ျခင္း
အေတြ႔ၾကံဳေကာင္းတခု
လက္လႊတ္ဆံုးရံႈးခဲ့ရသလို အိုဆာကာ ေသာင္းကမ္းေျခကေန ျပန္ေတာ္ျပန္
ခရီး ႏွင္ခဲ့ၾကရသူေတြရဲ႕အေၾကာင္း
ကိုယ္ေတြ႔ ဇာတ္လမ္းတခုကို အခုလို အခ်ိန္မွာ လြမ္းတသသနဲ႔
ျပန္လည္ေရးႏိုင္ခြင့္ကိုလည္း
ဆံုးရႈံးခဲ့ရပါတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
Séoul (Photo
AKT, YNG)
ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ႕႕ ႕႕႕ ႕႕ ဗဒင္ရဲ႕ မူအတိုင္း ႕႕႕႕ ႕႕ ဒို႔ကေတာ့
ဆိုၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ေနရဆဲပါ။
ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ကိုလည္း လိပ္ျပာလံုသလို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္လည္း
ကိုယ့္လိပ္ျပာ
ကိုယ္ ယံုပါတယ္ လံုပါတယ္၊ အခြင့္ေရးေကာင္းေတြ ရခဲ့ေပမယ့္ လိပ္ျပာမသန္႔ရင္
ဘာမွ မလုပ္ခဲ့လို႔
အခုထိတိုင္လည္း ယက္ကန္ယက္ကန္ ရုန္းကန္ေနရဆဲပါ၊ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့
ဆယ္ႏွစ္တာ၊ လနဲ႔ဆို
လေပါင္းတရာ့ႏွစ္ဆယ္၊ ဒီလို စာစုေပါင္း ႏွစ္ရာမွ်မက ေရးျဖစ္ခဲ့၊
တလကို တပုဒ္ခြဲႏႈန္းမကဆိုေတာ့
ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ေက်တယ္လို႔ ယူဆ ေက်နပ္မိပါတယ္၊
အသျပာေၾကးျပားကေတာ့
တျပားမွမရဆိုေပမယ့္ အဲဒီလို မရျခင္းကိုက ရျခင္းထက္ တန္ဖိုးပိုရွိမယ္
ထင္ပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မွ
လား၊ ရရင္လည္း ငါးေထာင္တေသာင္းဆိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ ေသာက္စရိတ္
မေလာက္ဘူးေလ။
ခါးသီးတဲ့ ဒီဘဝေတြကို အလ်ားလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့
ျဖတ္သန္းလို႔ေနရဆဲ ေမာင္ရင္
ငေတတို႔လို ေကာင္ေတြကလြဲလို႔ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေမ့ထားခ်င္စရာ ဒီဘဝကို
အတိတ္ေဟာင္း တေန
ရာမွာ ထားရစ္ခဲ့ၾကပါၿပီ၊ ကိုေသာင္းႀကီး ကိုစိုးႀကီး ကိုပုႀကီး မိုးႀကီး
ေဇာ္ႀကီး တာတီးႀကီး ဂ်င္မီႀကီး
ေညာင္ဦးသားႀကီးတို႔နဲ႔တကြ အျခားအျခားေသာေဘာ္ဒါအေပါင္းတို႔ကိုလည္း
ဒီေနရာကေန သတိရ
ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ အစျပန္ေဖာ္ေပးေနလို႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္
ျဖစ္သြားခဲ့ၾကပါရင္
လည္း အလြမ္းစိတ္ေတြနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကိုးဆယ္ခုႏွစ္မ်ားမွ
ဒီကေန႔ထိ ေမာင္ရင္ငေတကို ကႀကီးေျမအပါဝင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ တရားဝင္ေရာ
တရားမဝင္ က်င္လည္က်က္စားႏိုင္ေအာင္
ကူညီေပးခဲ့ၾကပါတဲ့ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ဘီေကေကၿမိဳ႕ႀကီးက
ပြဲစားႀကီးမ်ား ပြဲစားေလးမ်ား
ဧဂ်င့္ႀကီးမ်ား ဆူးေလ ဘားလမ္း ပန္းဆိုးတန္းလမ္း ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္
လမ္းမ်ား၏ ပလက္ေဖာင္းမ်ားတြင္
အတူထိုင္ လႈပ္ရွားခဲ့ၾကဖူးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းသင္း ေဘာ္ဒါ
ေဟာင္းမ်ား ေကစီတိုး မီကို
မွသည္ ဒီကေန႔ ပါရီၿမိဳ႕ေတာ္၌ ေရာက္ရွိေသာင္တင္ေအာင္ ကူညီခဲ့ၾက
သူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကားရင္း
ေရႊျပည္ႀကီးမွထြက္ခြာခ်င္ေအာင္ အားေပးခဲ့ၾက
ပါတဲ့ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္မ်ားကိုလည္း
ဒီေနရာကေန မွတ္တမ္းတင္ပါေၾကာင္း
ေလာကႀကီးအေၾကာင္း ကိုယ္ေတြ႔ ရရွိခဲ့မႈေတြက အတိုင္းအဆ
မရွိ ႀကီးမားလွပါေပတယ္ဟု ေျပာရ
မွာျဖစ္ပါေၾကာင္း ေက်းဇူးေတြ ေက်းဇူးေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ
တင္ရွိရင္း ႕႕ ႕႕႕႕႕႕ ႕႕ ႕႕ ႕႕႕႕ ႕႕႕႕ ႕႕႕႕ ႕ ႕႕
ေမာင္ရင္ငေတကို ဝန္းရံကူညီပံ့ပိုးခဲ့သူမ်ား
ေထာက္ခံခဲ့သူမ်ား ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ခဲ့သူမ်ားအားလံုး
အားလံုးကို သတိရမႈမ်ားစြာနဲ႔
ကႀကီးေျမသို႔ လြမ္းရျခင္းမွတ္တမ္းကို ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
ပူးတြဲပါ ရွားပါးမွတ္တမ္းပံုေတြထဲ
ပါဝင္သူေတြက အဲဒီ ခပ္ဆိုးဆိုး ဆိုးခဲ့တယ္ ဆိုးလ္ ကာလေတြမွာ
ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ အတြဲညီခင္မင္ခဲ့ၾကသူေတြပါ၊
ဒီကေန႔ေတာ့ လူခ်င္းမေတြ႔ျဖစ္သူေတြ ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္
မီဒီယာေလာကမွာလည္း အဆက္အသြယ္မရွိသူေတြသာ
မ်ားပါတယ္၊ ဒီကေန႔ သူတို႔တေတြရဲ႕ဘဝ
အဆိုးအေကာင္း ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေမာင္ရင္ငေတ မသိပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အတိတ္တခ်ိန္က
လြမ္းေမာဖြယ္ ပံုရိပ္မ်ားကို အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္မိရျခင္းမို႔ သူတို႔ ဒီ
စာစုမွတ္တမ္းမ်ားကို
ျမင္ေတြ႔ဖတ္မိၾကရင္ ေမာင္ရင္ငေတ့အတိုင္း ခံစားၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္
ေမွ်ာ္လင့္မိေၾကာင္းပါ။
I LOVE U Séoul (Photo TWKK, ROK)
ထိုစဥ္ခါက ေမာင္ရင္ငေတတို႔
အမ်ားဆံုးက်င္လည္က်က္စားဖူးခဲ့ရာ ႕ ႕႕ ႕႕ ေနရာမ်ားျဖစ္ၾကပါေသာ
Eunhaeng-dong Siheung, Pucheon (Bucheon), Kimpo (Gimpo), Incheon,
Yongsan-gu,
Mapo-gu, Itaewon, Namdaemun, Dongdaemun (Heunginjimun), Suwon
စေသာ စေသာ
ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေတာ္တဝိုက္က ေနရာေဟာင္းမ်ားဆီသို႔ လြမ္းစိတ္မ်ားစြာျဖင့္
အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ား
ေပၚမွာ ျပန္လည္ခံစား ၾကည့္မိဖတ္မိရင္း Han River ကမ္းတေလွ်ာက္
လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္မိတဲ့ စိတ္
ေတြေပၚလာမိရင္း တေခါက္ေလာက္ေတာ့ အေရာက္သြားၿပီး ဆိုးလ္အလြမ္းစာစုေလးမ်ား
ေရးခြင့္ရ
ခ်င္ပါေသးေၾကာင္း ေျပာၾကားရင္း ႕
႕႕ ႕ ႕ ႕ ႕႕႕႕ ႕ ႕ ႕႕႕႕႕႕႕႕
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း
စာစုမ်ား
႕႕႕႕ ႕ ႕ ႕႕႕႕႕႕႕႕႕ ႕႕ ႕႕႕႕႕႕႕႕
႕ ႕႕႕ ႕႕႕ ဆိုးလ္သို႔႔အလြမ္း
သို႔မဟုတ္ ခပ္ဆိုးဆိုး ဆိုးခဲ့တယ္ ဆိုးလ္ စာစု (ႏွစ္) ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။
Séoul
I LOVE U
ဆိုးခ်င္းမ်ားစြာျဖင့္
ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္
ေမာင္ရင္ငေတ ၂၁၁၀၂၀၁၇
