ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း
တခါကေန႔ရက္မ်ား (၁)
တခါကေန႔ရက္မ်ား
႕ ႕႕႕ ႕႕ ႕ ႕႕႕ ႕႕ ႕
႕႕ ႕ ႕ ႕ ႕႕႕႕႕ ႕ ႕႕႕ ႕႕႕ ႕႕႕႕႕ ႕႕ ႕ ႕ ႕
႕႕ ႕ ႕႕႕ ႕႕ ႕ ႕
႕ ႕႕႕ ႕ ႕႕ ႕ ႕႕ ႕ ႕႕႕႕႕ ႕႕ ႕႕ ႕႕႕႕
႕႕႕႕႕႕ ႕ ႕ ႕
အဲ ႕႕ ႕ ႕ ႕႕ ႕႕႕ ဒီ စာက အက်ိဳးျပဳစာေတာ့ မဟုတ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ လို႔
ေျပာထားပါရေစ။
ဘာလို႔မွန္း မသိ ဒီေန႔ တေနကုန္ ညဥ့္သန္းေကာင္ယံအထိ
ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ လက္ဦးဆရာ ေညာင္ဦးသား ကိုစံေရႊျမင့္ကို
အထူး သတိယ ေနမိတယ္၊ သူ႔နာမည္ရင္းကိုေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး၊
ေန႔လည္ပိုင္းက ထီလာသား သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းမ်ားနဲ႔ စကားေတြ ေျပာမိရလို႔လည္း
သတိေတြ ရေနမိတာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဆက္စပ္မိသမွ်ကို
ျပန္စဥ္းစားမိရတာလည္း
အက်င့္ကပါ ေနမိတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမေပါ့။
ဒီကေန႔မွာ လူ႔ေလာကမွာ သူ ရွိေကာင္း ရွိေနမလား ေမာင္ရင္ငေတ
မသိပါဘူး၊
အဆက္သြယ္ျပတ္ မေတြ႔ေတာ့တာလည္း ေမာင္ရင္ငေတ ထီလာေျမကခြာ မန္းတကၠသိုလ္
နယ္ေျမကို ေရာက္သြားကတည္းကပါ၊ သတင္းေတြ ၾကားခဲ့ေပမယ့္ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တာ
ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊
ဒီၾကားထဲ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေသးသလား လံုးဝ မေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ေလသလားေတာင္မွ
သိပ္မသဲကြဲေတာ့ပါဘူး။
သတိယေနမိရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ႕႕ ႕ ႕႕ ႕ ႕ ႕ ႕ ႕ ႕ ႕ ႕႕
ထင္မိရတာ တခုကေတာ့ ဗန္ဂိုးႀကီးရဲ႕ ဂ်ံဳခင္းစိမ္းေတြအေၾကာင္း
စဥ္းစားရင္း ႕ ႕႕ ႕႕႕႕႕႕ ႕ ႕ ႕႕
စိတ္ထဲ ျပန္ေပၚလာတာလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒီလို
ဂ်ံဳးခင္းေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေပ့ါ၊
အလား သ႑ာန္တူတဲ့ စိမ္းလန္းစိုေျပတဲ့ စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြၾကား
သြားဖူးခဲ့တာကို ေရာသြားလို႔လည္း
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ၇၉ ၈၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက
သာယာေသာ ေန႔ရက္မ်ား တခ်ိဳ႕ေပါ့။
အဲဒီခ်ိန္တုန္းက ေမာင္ရင္ငေတဆိုၿပီး ေပါက္တတ္ကရ ျဖစ္လာမယ့္
အေကာင္က အသက္ ၁၆ ႏွစ္ သား
သာသာေပ့ါ၊ ၁၆ ႏွစ္ တရက္ေလ်ာ့ေတြရဲ႕ထံုးစံ ဆတ္စလူးခါေနစဥ္ခ်ိန္ေပါ့၊ အရာရာကိုထိခိုက္ က်ိဳးပဲ့ လြယ္
လြန္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေပ့ါ၊ ႏႈတ္ခမ္းၾကား စီးကရက္ေလးညႇပ္ ဘိုလိုေတာ့ခ္ခ်င္ ေနခ်ိန္ေပ့ါ။
သာသာေပ့ါ၊ ၁၆ ႏွစ္ တရက္ေလ်ာ့ေတြရဲ႕ထံုးစံ ဆတ္စလူးခါေနစဥ္ခ်ိန္ေပါ့၊ အရာရာကိုထိခိုက္ က်ိဳးပဲ့ လြယ္
လြန္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေပ့ါ၊ ႏႈတ္ခမ္းၾကား စီးကရက္ေလးညႇပ္ ဘိုလိုေတာ့ခ္ခ်င္ ေနခ်ိန္ေပ့ါ။
အင္း ႕႕႕႕႕ ႕႕႕ ႕ ႕ ႕ ဒီကေန႔ထိလည္း နည္းနည္းေတာ့ ခါတာတာ ရွိေနဆဲပါ၊
ကိုစံေရႊျမင့္ေရ ႕႕႕ ႕ ႕႕ အခုထိ ႕႕႕႕ ႕႕႕႕႕ ႕ ႕ ကန္ေစာင္းေတြမွာ
ထိုင္မိရင္လည္း သတိရေၾကာင္းေတာ့
ထည့္ ေျပာပါရေစဦး၊ တကယ္ ဗ်ာ ႕႕ ႕ ႕ ႕႕ သတိယ တယ္ ဗ်ာ။
အဲဒီတုန္းက ႕႕ ႕
႕႕ ႕႕ ႕
႕ ႕ ႕ ႕ ႕ ႕႕ ႕ ႕႕ ႕ ႕ ႕ ႕
ေမာင္ရင္ငေတက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားပါ၊ ကိုစံေရႊျမင့္ကေတာ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေပ့ါ။
တိတိက်က်ေျပာရရင္ ေဒသေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ
မွတ္မိေနတာက အဲလူက
အျမဲလိုလို ေဘာင္းဘီရွည္ အညိဳေရာင္ အက်ီနီညိဳကြက္ၾကားနဲ႔ စီးကရက္ေလး
ႏႈတ္ခမ္းၾကားခဲလို႔
စကားေျပာရင္ ျပံဳးစစနဲ႔ေပ့ါ၊ နယ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေဘာင္းဘီဝတ္ျခင္း
ဓေလ့က သိပ္မထြန္းကားခ်ိန္
ေပါ့ေလ၊ တရက္တေလ တထည္တေလ ဝတ္သူေတြ ရွိေပမယ့္ ေန႔စဥ္လိုလို
အခ်ိန္ျပည့္ ဝတ္ၾကသူ
သိပ္မရွိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။
ေမာင္ရင္ငေတကလည္း ဆယ္တန္းယူနီေဖာင္းႀကီးကို စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ဝတ္ဆင္ေနရသူဆိုေတာ့
အဲဒီ
ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားယူနီေဖာင္းကို သေဘာက်မိခ်ိန္ေပ့ါ၊ ညေနပိုင္းခ်ိန္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့
ဂ်င္းပန္
(ဝမ္းႏိုင္းတို႔ ပီေဂ်တို႔ ကြန္မန္ဒိုတို႔ ေခတ္ေပါ့၊) တကားကားဝတ္ မိတၳီလာ
ကန္ေဘာင္ရိုးတေလွ်ာက္
လမ္းသလား ေနခ်ိန္ေပ့ါ၊ တီလံုးတို႔ ေဒဗစ္ခ်န္းတို႔ၾကည့္ ဂ်ိဳထေနခ်ိန္ေပါ့ေလ။
ေညာင္ဦးသား ကိုစံေရႊျမင့္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအး သမားပါ၊ စကားလည္း
သိပ္မ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး၊
သူနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔ ဘာလို႔တြဲမိရတာလည္း ဆိုတာကေတာ့ အေၾကာင္းရွိတာေပါ့
ဗ်ာ၊ အတိက်
ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတေျပာလို႔ မေကာင္းပါဘူး ထင္ပါတယ္၊ အခ်စ္ခင္ဆံုး
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ရည္းစားေတြအျဖစ္ က်ရာ ဇာတ္ရုပ္ကေန သရုပ္ေဆာင္ခဲ့မိရတယ္ ထင္တာပါပဲဗ်ာ။
အေသးစိတ္ ေရးရရင္ေတာ့ ငိုခ်င္းေတြ ပါလာႏိုင္တာမို႔လို႔ အခုေတာ့
မေရးေတာ့ပါဘူးေလ။
သိပ္ ၾကာၾကာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ့ ဘဝကလည္း ေနရာတေနရာမွာ
သိပ္ၾကာၾကာနဲ႔
ေနခြင့္ မရခဲ့တာလည္း ပါမွာေပ့ါ၊ ေႏြမိုးေဆာင္း တရာသီစီ ေျပာင္းရံုမွ်
ေလာက္သာပါ၊ ေနာက္ေတာ့
ေမာင္ရင္ငေတလည္း စာေမးပြဲက် စေလဦးပုညရဲ႕ ေျမမွာ စေလဇီးသီး သြားေကာက္ရင္း
တႏွစ္တာ
ခိုလံႈခဲ့ရတာကေန သူတို႔ေတြနဲ႔ ေဝးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
ကိုစံေရႊျမင့္ သတင္းကိုလည္း ကိုးဆယ္လြန္ ႏွစ္မ်ားမွာ ေညာင္ဦးေရာက္ခိုက္
လိုက္လံ စံုစမ္းမိေသး
ေပမယ့္ အဝင္အထြက္ လြဲေနၾကလို႔ ေတြ႔ခြင့္မသာခဲ့ပါဘူး။
အခုေတာ့ ဒီကေန႔ သတိရမိရသမွ် မွတ္တမ္းတင္ ေရးလိုက္ပါတယ္ ကိုစံေရႊျမင့္ေရ၊
လူေလာကမွာ ရွိေနေသးရင္ေတာ့ (ဖဘ) ေလာက္ကေန ေတြ႔ခ်င္မိရပါေသးတယ္
ဗ်ာ။
ဒီထက္ အေသးစိတ္ကိုေတာ့
ေနာက္မ်ားမွ ခပ္ပါးပါး ေရးဖို႔ က်ိဳးစားပါဦးမယ္ ကိုစံေရႊျမင့္ေရ
႕ ႕ ႕႕႕႕
ေမာင္ရင္ငေတ ၁၇၀၇၂၀၁၇
ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း
တခါကေန႔ရက္မ်ား (၁)
Aucun commentaire:
Publier un commentaire