** လမ္းနေဘးက ယိုးဒယားစာကိုလြမ္း * **

မိတ္အင္ထိုင္းလန္း (ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း)
လမ္းနေဘးက ယိုးဒယားစာကိုလြမ္း

လမ္းနေဘးက ယိုးဒယားစာ   (ဓါတ္ပံု မရငတ)

မႏွစ္က ၂၀၁၄ ဒီဇင္ဘာ တလလံုးနဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူး အလြန္အထိ ရက္ေပါင္း
ေလးဆယ္ေက်ာ္ ထိုင္းကို ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္၊ အခု တႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ၊ 

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားဆီက အလြမ္းေတြအေၾကာင္းကို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အလြမ္း 
စာစုမ်ား ေမခကိုလြမ္းတို႔ ဘန္ေကာက္သို႔ ဘန္ေကာက္မွာတို႔ ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ 
ကပါသို႔ ဘီေကေကအစုန္အဆန္ ဇင္းမယ္အစုန္အဆန္ စတဲ့စာစုေတြကို ေမာင္ရင္ငေတ 
မွတ္တမ္းတင္ ေရးခဲ့ပါတယ္၊ 

တျခားေရးခဲ့ၿပီး တပိုင္းတစအဆံုးမသတ္ျဖစ္ ရပ္ထားခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ 
အဲဒီလို အတိုအစေတြထဲက ထိုင္းဘန္ေကာက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီအခ်ိန္မွာ 
အလြြမ္းဆံုးက လမ္းနေဘးက ယိုးဒယားစာ ဆိုင္ကေလးမ်ားပါ၊ 

အဲဒါေၾကာင့္ ဒီ စာေတြကုိ အေခ်ာသတ္ စုစည္းၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္
အစိတ္က စတင္ရင္းႏွီးခဲ့ရတာေတြကို တႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အေနနဲ႔ အလြမ္းရယ္ 
ဘယ္မေျပႏိုင္ေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္၊

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေမာင္ရင္ငေတ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိရဆံုးကေတာ့ ေစ်းခပ္ေပါေပါ
ေရာင္းခ်ေနတဲ့ အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလးမ်ားပါ၊ 

ဌာေနသမားမ်ားနဲ႔ စားစရာဆိုင္ေပါမ်ားတဲ့ အရပ္ေဒသေတြက ေရာက္လာၾကတဲ့ 
သူေတြကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ ထားႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို႔ 
ဆိုင္ရွားပါးတဲ့ အရပ္ေဒသ ေစ်းႀကီးတဲ့ အရပ္ေဒသက လာသူမ်ားအတြက္ကေတာ့ 
ထိုင္းဆိုင္မ်ားဟာ ေန႔ေရာညပါ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္လြန္ခ်ိန္အထိ 
အလွဴႀကီးတခု ေပးေနသလိုသာပါ၊ 

ဘန္ေကာက္လမ္းေဘးရဲ႕ အသည္းႏွလံုး စားေသာက္ဆိုင္ေလးမ်ား    (ဓါတ္ပံု မရငတ)

လမ္းေဘးစားစရာမ်ားက အရင္တုန္းကလည္း သက္သာသလို ဒီကေန႔ ကာလမ်ားအထိ 
တိုင္လည္း သက္သာေနဆဲပါလို႔ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးအေနနဲ႔ ခ်ံဳေျပာရင္ရႏိုင္ပါေသးတယ္၊ 

ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ လမ္းမမ်ားေပၚက ဆိုင္ေလးေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ 
အရင္ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားထက္ စာရင္ ေစ်းႏွစ္ဆေက်ာ္နီးပါး တက္သြားတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ၊ 
ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္လို႔ နယ္ဘက္ကို ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ေစ်းႏႈန္းေတြက 
တဝက္ေလာက္ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္၊

ေျပာမယံု ၾကံဳဖူးမွသိဆိုသလို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ အရသာေတြထဲမွာ ဒီလိုမ်ိဳး 
လမ္းေဘးက တြန္းလွည္းနဲ႔ ေရာင္းၾကတဲ့ ေခါက္ဆြဲ ၾကာဆံ သေဘၤာသီး အျပဳတ္ အေၾကာ္ 
အသုပ္ဆိုင္ေလးေတြ ကေတာ့ ခရီးသြားၾကသူ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အႀကိဳက္စာရင္းရဲ႕ 
ထိပ္ဆံုး ေနရာမွာ ပါပါလိမ့္မယ္၊ 

အဲဒီလို လမ္းေဘးဆိုင္ေသးေသးေလးေတြကို ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳး ေရာင္ခ်ခြင့္ တရား
ဝင္လား မဝင္လား ခြင့္ျပဳခ်က္ ရထားသလား မရထားဘဲ ေရာင္းခ်ေနၾကသလား
ကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ ေသခ်ာ မသိ ပါဘူး၊

ေစ်းႏႈန္းကလည္းသက္သာ အရသာကလည္းေကာင္း ဘယ္တိုင္းျပည္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ 
စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြနဲ႔မွကို မတူညီတဲ့ စိမ္းေရႊေရႊရနံ႔ေပါင္းစံုနဲ႔ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕  ေနရာ 
တိုင္းက လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းဆိုင္မ်ားကိုေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ အျမဲသတိရ ေနရတာပါ၊ 

ဘယ္အစာမဆို စားတတ္ႀကိဳက္တတ္ပါတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ပါးစပ္မ်ိဳးမွာေတာင္မွ
ခံတြင္း အေတြ႔ရဆံုးေသာ အစားေတြထဲမွာ ထိုင္းစာက ထိပ္ဆံုးေနရာမွာ ပါဝင္ပါတယ္၊

ဥေရာပက ယိုးဒယားစာ        (ဓါတ္ပံု မရငတ)

သိပ္မၾကာေသးခင္က ဥေရာပ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တခ်ိဳ႕မွာ ဖြင့္ထားၾကတဲ့ ထိုင္းအစားအစာ 
ဆိုင္ေတြကို သံုးေလးငါးရက္ေလာက္ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ့ မိတ္ေဆြ၏
တခ်ိဳ႕နဲ႔ စားေသာက္ၾကဖို႔ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ 

ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက လာေရာက္ စားေသာက္ၾကသူမ်ားနဲ႔ ျပည့္လို႔ေနသလို

စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားကလည္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္ေနၾကတာကိုသာ
ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္၊ ေနရာကလည္း ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာေတြမွာ 
တည္ရွိတာပါ၊ 

ဆိုင္ေတြရဲဲ႕ ျပင္ဆင္ထားပံုေတြနဲ႔ မီႏူးေတြမွာ ေရးသားထာတဲ့ 
ပံုေတြၾကည့္လိုက္ရတာကေတာ့ အပီအျပင္ အမွန္အကန္ ထိုင္းစာ
 ေရာင္းေနသလိုသာပါ၊ မွာမက္ၿပီးလို႔ စားၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ 
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ဒီလိုလမ္းေဘးဆိုင္ အရသာမ်ိဳး မေျပာပါနဲ႔
 ျဖစ္သလိုသာ ခ်က္တတ္တဲ့ ပါရီၿမိဳ႕က ခ်က္ႀကီးငေတရဲ႕ (ထိုင္းစာ) လက္ရာကို
 ေျခဖ်ား မမွီပါေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊

ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒီလို ယိုးဒယားစာဆိုင္အတုေတြမွာ စားေနၾကသူ အမ်ားစုထဲမွာ 
အမွန္တကယ္ အားရပါးရ စားေနသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတာေၾကာင့္ 

သူတို႔ တေတြဟာ ထိုင္းကို ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို တကယ္ မေရာက္ဖူးၾကလို႔ပါဘဲလား၊ 

ဒါမွမဟုတ္ ဥေရာပေရာက္ အာဆီယံက တရုတ္ခ်က္ႀကီးေတြ ခ်က္ျပဳတ္ၾကတဲ့ 
ထိုင္း အစားအစာကိုသာ စားဖူးၾကလို႔လား မသိပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊

ေမာင္ရင္ငေတေတာ့ အဲဒီလိုသူမ်ိဳးေတြကို လက္တို႔ေျပာလိုက္ခ်င္တာက ထိုင္းကိုသြား
လမ္းေဘးမွာစားၾကည့္ အဲဒါမွသာ ထိုင္းစာစစ္စစ္ စားသံုးရမယ္ ဆိုတာကိုပါခင္ဗ်ား၊ 

ဥေရာပရဲ႕ ထိုင္းဆိုင္ယိုးဒယားဆိုင္ ဆိုတာေတြက ဥေရာပသားေတြ စားလို႔ျဖစ္ေအာင္ 
အခ်ိဳကဲ ခ်က္ၾကရင္းနဲ႔ ထိုင္းအရသာေပ်ာက္ၿပီး တရုတ္အစာလို ခ်ိဳခ်ဥ္ခ်က္ေတြ 
ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္ေတြသာ ျဖစ္လို႔ လာေနေၾကာင္းပါ၊

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ၊ သူမ်ား တကာ ေကၽြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့
ေမာင္ရင္ငေတလည္း ငတ္ငတ္နဲ႔ တြယ္ရတာပါပဲေလ၊

ေက်ာက္ဖုရားျမစ္ကမ္းနေဘးက ဖ်ာခင္းထိုင္တဲ့ဆိုင္      (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေမာင္ရင္ငေတ လြမ္းရတဲ့ ဘီေကေကရဲ႕ေက်ာက္ဖုရားျမစ္နေဘးက ဆိုင္ကေလး
တဆိုင္ ရွိပါတယ္၊ အမွန္တကယ္ ထိုင္းစာစစ္စစ္ေတြ စားခ်င္လွပါရင္ေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး   
ဘန္ေကာက္ ေက်ာက္ဖုရားျမစ္ နေဘးက ဖ်ာဆိုင္ေလးေတြမွာလည္း အရသာေကာင္းေကာင္း 
စားရႏိုင္ပါတယ္၊ 

ဒါမ်ိဳးဆိုင္ေလးေတြ ထိုင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ဘန္ေကာက္ေရာက္ဖူးသူတိုင္း 
ထိုင္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး၊ အဲဒီဆိုင္ေလးကို ေမာင္ရင္ငေတ ေရာက္ခဲ့ဖူးရတာကေတာ့ 
ဗမာျပည္သား ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ေၾကာင့္ပါ၊ 

အဲဒီလို ဘဝသမား ကဗ်ာဆရာ ေနထိုင္ေနရာ ရပ္ကြက္က ေက်ာက္ဖုရားျမစ္ နေဘးမွာပါ၊ 
 ျမစ္ကမ္း နဖူးမွာ ညေနခင္း ေျခခင္းလက္ခင္းသာယာတဲ့အခ်ိန္ 
အပန္းေျဖလိုသူေတြအတြက္ ေလွ်ာက္လမ္းေလးေတြ ရွိသလို အဲဒီလို 
ဖ်ာခင္းထိုင္ စားေသာက္လို႔ရတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္၊

်မာင္ရင္ငေတနဲ႔ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ပိုၿပီးလြတ္လပ္လိုစိတ္ေၾကာင့္ 
ဖ်ာဆိုင္မွာထိုင္မစားျဖစ္ၾကပါဘဲ ျမစ္ကမ္းနဖူးရဲ႕ ေဘာင္ေပၚမွာ 
မွာစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ရခဲလွပါတဲ့ လူဘဝရဲ႕ ေမ့မရဘြယ္ရာ ညေလးတညေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီညက ဂ်န္နဝါရီ ေလးရက္ ျပာသိုလျပည့္ညျဖစ္လို႔ လြတ္လြတ္
လပ္လပ္ သာေနတဲ့ လေရာင္ေအာက္ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးမွာ ထြန္းညွိထားတဲ့ 
အလင္းေရာင္ေတြကလည္း ျမစ္ေရျပင္မွာ ေရာယွက္လို႔ လွပသာယာေနပါတယ္၊

ျမစ္ေရျပင္ကို ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ေလေျပေလညွင္းကလည္း ေအးျမျမနဲ႔ဆိုေတာ့
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ရင္ကိုေႏြးေစဖို႔ တခြက္တဖလားေပ့ါခင္ဗ်၊

မွတ္တမ္းတင္ဖို႔ကလည္း မေမ့မေလွ်ာ့ မွတ္တမ္းတင္ရေသးသေပ့ါေလ၊ ဒီမွတ္တမ္းေတြက 
ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါမွာေတာ့ လြမ္းစရာျဖစ္လာသလို အလြမ္းေျဖစရာတခုလို႔လည္း ေျပာလို႔ရပါၿပီ၊

 ေနာက္တႀကိမ္ တခါေလာက္ေတာ့ ဆံုခြင့္ရခ်င္ပါေသးတယ္ ကဗ်ာဆရာႀကီး ေရ၊

ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ျပင္က ဘူေဖးပင္လယ္စာ အဝစားဆိုင္                   (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အဲဒီ ကဗ်ာဆရာႀကီးလိုက္ပို႔လို႔ ဘူေဖးပင္လယ္စာ အဝစားဆိုင္ တဆိုင္ကို
ေရာက္ခဲ့ရပါေသးတယ္၊ ဘန္ေကာက္ ၿမိဳ႕ျပင္စပ္စပ္ တေနရာမွာပါ၊ 
သြားေရးလာေရး မခက္လွတဲ့ ေနရာေပ့ါ၊ 

လမ္းေဘးဆိုင္ ခပ္ေသးေသး မဟုတ္ပါဘူး၊ ျခံက်ယ္ဝန္းက်ယ္မွာ စားပြဲဝိုင္းေတြနဲ႔ 
အုပ္စုလိုက္ လြတ္လပ္ေအးေဆး စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ ေျပာလို႔ေကာင္း 
စားလို႔ေကာင္းတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေပ့ါ၊ 

ဆဝါဒီ ခပ္ေတြ ခေတြ ေျပာစရာ မလိုပါဘူး၊ ေရႊစကား ေျပာလို႔ရပါတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ပါ၊ 

အဲဒီ ဆိုင္က ယိုးဒယားမေလးေတြက ေရႊစကား တကူးတက သင္ယူထားတာေတာ့ 
မဟုတ္ပါဘူး၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊမေလးေတြက ဆဝါဒီခကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာ
ေျပာဆိုႏိုင္ေနၾကတာပါ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ ခင္ဗ်ာ၊ 

အိုင္အက္ဖ္အယ္လ္ အိုင္အယ္လ္ဘီစီတို႔လို ဘယ္ေက်ာင္း ဘယ္သင္တန္းမွ 
မတက္ခဲ့ဖူးၾကပါဘဲ ဘဝေပး တကၠသိုလ္ရဲ႕ လက္ခ်ာေတြနဲ႔ ယိုးဒယား
စကားေျပာ ဒီပလိုမာ ပိုင္ရွင္ေတြပါ၊ 

ပင္လယ္စာေတြက လတ္ဆတ္သလို ႀကိဳက္ရာယူစား စနစ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီခါတုန္းက
ေမာင္ရင္ငေတ သိပ္မ်ားမ်ား မစားျဖစ္ခဲ့မိလို႔ အခုမွ ျပန္တမ္းတေနမိတာပါ၊
ေစ်းကလည္း အေတာ္သက္သာပါတယ္၊

ေရႊျပည္ေတာ္က ႏိုင္ငံျခား စံခ်ိန္မွီ အဆင့္ျမင့္ဆိုင္မ်ားကေစ်းထက္ 
မႏႈိင္းယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ အမ်ားႀကီး ခ်ိဳသာပါေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတေတာ့ ျပည္ေတာ္ျပန္သူ မဟုတ္လို႔ မသိပါဘူး သူမ်ားေတြ ေျပာၾကတာပါ၊ 

ဥေရာပက ဆိုင္ေတြမွာ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲစြပ္ျပဳတ္ တပြဲကို ၇ ယူရို ထိုင္းဘတ္ေငြ 
၂၈၀ ေလာက္ ေပးစား ေနရတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ကေတာ့ ေမ့မရႏိုင္ျခင္းေတြက 
ဗိုက္ဆာလာခ်ိန္တိုင္းမွာလို႔ ဆိုရရင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္သူတိုင္းက မွားတယ္လို႔
ေျပာခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ 

ကဗ်ာဆရာႀကီးေရ ေနာက္တခါေတြ႔ၾကရင္ ထပ္ သြားစားၾကရေအာင္ဗ်ာ၊

ပသူနမ္ ၁၉ လမ္းေရာက္ တန္းစီတိုးစားေနၾကသူမ်ား             (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဘီေကေကေခၚ ခြန္ထိုင္းတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ေစ်းခပ္ေပါေပါ စားေကာင္းေသာက္
ေကာင္းလွပါတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြ ဆိုင္ေလးေတြ ေနရာတကာ လမ္းနေဘးမွာ အစီအရီ 
တန္းစီလို႔ ရွိေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ အဲဒီလိုမ်ိဳး တန္းစီတိုးစားေနၾကတာကို ေတြ႔ရပါေတာ့
ေမာင္ရင္ငေတ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသမိရပါတယ္၊

ေရာင္းတာကလည္း ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ မျမင္မိပါဘူး၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ဆိုင္တဆိုင္သာပါ၊ 

စားေန ၾကသူေတြ ၾကည့္လိုက္ ျပန္ေတာ့လည္း တသက္လံုးလိုလို ေခါက္ဆြဲစားရင္း 
မ်က္ႏွာသစ္ လာၾကတဲ့ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္တေတြသာပါ၊

ေမာင္ရင္ငေတက စိတ္ဝင္စားလို႔ အဲဒီဆိုင္ကို စားၾကည့္မယ္ၾကံၿပီး အစဥ္ေျပတဲ့ 
မနက္တိုင္း သြားေစာင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း တန္းစီေနၾကသူေတြဟာ မေန႔က 
သူေတြသာ ျဖစ္ေနမလား ေတြးမိရပါတယ္၊ ရုပ္ေတြကလည္းတူေနတာကိုး၊ 

သူတို႔ဟာ ေခါက္ဆြဲတခြက္အတြက္ ဒီေလာက္ စိတ္ရွည္ရွည္ တန္းစီေနၾကတာဆိုေတာ့ 
အဲဒီဆိုင္ဟာ ေတာ္တန္ရံုထက္ေတာ့ သာေနမွာ အမွန္ပါ၊ စင္ကာပူတြင္ ဆိုင္ခြဲ လံုးဝ မရွိေၾကာင္း
ေၾကာ္ျငာထားတာကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ရမွာပါ၊

ဒါေပမယ့္ တန္းစီစားဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္လို႔ ေမာင္ရင္ငေတ စားခြင့္မၾကံဳခဲ့ပါဘူး၊ 

အဲဒီဆိုင္က ဘီေကေက ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရဲ႕ အသည္းႏွလံုး ပသူနမ္ေစ်းနားက 
လမ္းၾကား ၁၉ လမ္းထဲမွာ ရွိပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ၁၉ လမ္းရဲ႕ ညဥ့္ဦးယံဖီလင္မ်ားနဲ႔ကေတာ့ 
တူႏိုင္ လိမ့္မယ္ မထင္မိပါဘူး၊ ဒီမွာလည္း ညေနခင္း ညဥ့္ဦးယံဆိုင္မ်ားကေတာ့ သီးသန္႔ 
ရွိတာေပါ့ေလ၊

ပသူနမ္ ၁၉ လမ္းေရာက္ တန္းစီတိုးစားေနၾကသူမ်ား        (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဘီေကေက ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို တႏွစ္တႏွစ္ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကပါတဲ့ လူျဖဴ လူမည္း လူဝါ 
လူညိဳ အေနာက္တိုင္းသား အေရွ႕တိုင္းသားေတြ စုစုေပါင္း သန္း သံုးဆယ္ေလာက္ ရွိပါတယ္၊ 

အဲဒီထဲမွာမွ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က တရုတ္ႀကီး အပါအဝင္ အာဆီယံနဲ႔ အေရွ႕အာရွ
သားေတြပါ၊ 

အဲဒီ သန္းခ်ီ ေနတဲ့ တရုတ္ႏြယ္ဖြားေတြ ဘန္ေကာက္လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔ 
အမွ် တိုးေဝွ႔ေနတာကို ေတြ႔ရ ျမင္ရတာက မဆန္းလွတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြလို႔သာ ဆိုရပါမယ္၊

ဘီေကေက ၁၉ လမ္း ဘိုင္ယုဒ္နဲ႔ ေဂ်ာင္က်က် မုန္႔ဟင္းခါး      (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေမာင္ရင္ငေတ ဒီတေခါက္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ေတာ့ တည္းခိုျဖစ္တာက  
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အခ်က္အခ်ာ Water Gate အဓိပၸါယ္ရပါတဲ့ Pratu Nam ပသူနမ္ 
ဆိုတဲ့ ေစ်းနားမွာ ျဖစ္ေနတာမို႔လို႔ မိုးေမွ်ာ္ Baiyoke Tower ဘိုင္ယုဒ္တာဝါ အေဆာက္အဦး
ႏွစ္ခုေအာက္က ပသူနမ္ေစ်းဝန္းက်င္ကို ေန႔စဥ္လိုလို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊

ေလးဆယ့္ေလးထပ္ ျမင့္တဲ့ မူလလက္ေဟာင္း ဘိုင္ယုဒ္နဲ႔ ရွစ္ဆယ့္ ငါးထပ္ျမင့္တဲ့ 
ဘိုင္ယုဒ္အမွတ္ႏွစ္ မိုးေမွ်ာ္ အေဆာက္အဦး ႏွစ္ခုၾကားမွာ ျပားျပားဝပ္ေနတဲ့ ပသူနမ္
ေစ်းကို မေရာက္ဖူးရင္ ဘန္ေကာက္ ေရာက္တယ္လို႔ မမည္ပါဘူး၊ 

အဲဒီ ေစ်းဆိုင္ေတြမွာ ေရႊျပည္သူ ေရႊျပည္သားေတြ ႀကီးစိုးေနတယ္လို႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ 
မလြန္ပါဘူး၊ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိႏိုင္မလဲ ဆိုတာ ..... ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ 
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆိုင္ေလးတဆိုင္ကို တေယာက္ႏႈန္း အနည္းဆံုး ရွိေနတာပါ၊ 

အဲဒီလို ေရႊသူေရႊသားေတြ ရွိေနေတာ့ ေပါမ်ားလွတဲ့ ထိုင္းစာဆိုင္ေတြၾကား
ေရႊအစာဆိုင္ေလးေတြ တဆိုင္တေလရွိေနတာကေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး၊ 

ဒါေပမယ့္ ခမ္းခမ္းနားနား မေတြ႔ရေလေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ေတာ့ 
ဘဝင္မက်မိပါဘူး၊ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲေလ၊

ဘီေကေက ၁၉ လမ္း ဘိုင္ယုဒ္နဲ႔ ေဂ်ာင္က်က် မုန္႔ဟင္းခါး     (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေမာင္ရင္ငေတ အဲဒီ ေနရာနားကေန မနက္တိုင္းလို ျဖတ္သန္းသြားျဖစ္ခဲ့ေတာ့ 
အားေပးျဖစ္ပါတယ္၊ ဆိုင္ေလးေတြက ထမင္းဆိုင္ မုန္႔ဟင္းခါးအသုပ္ဆိုင္ 
ကုန္စံုဆိုင္ေလးေတြပါ၊ 

ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ဘာညာ ေတြက ဘယ္လိုရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ 
မေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ေရႊစားေသာက္ဆိုင္စစ္စစ္ကို မထိုင္ ရတာ 
အေတာ္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ မဆိုးလွပါဘူး၊ 

ဆိုင္တည္ရာကေတာ့ ပသူနမ္ေစ်းရဲ႕ အစည္ကားဆံုး လမ္းတလမ္းလို႔
 ေျပာရင္ရမယ္ ၁၉ လမ္းရဲ႕ ေဂ်ာင္အက်ဆံုး ေနရာမွာ တည္ရွိပါတယ္၊ 

အဲဒါေၾကာင့္ ဆိုင္ဖြင့္ထားသူ ကိုယ္တိုင္က ေပးခဲ့တာလား အားေပးၾကတဲ့ 
စားသံုးသူေတြ ေပးခဲ့တာလား မသိႏိုင္ပါဘူး၊ 

ဆိုင္အမည္ကိုက ဘန္ေကာက္ ၁၉ လမ္း ေဂ်ာင္က်က် မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုင္ပါတဲ့၊ 
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ ျဖစ္ပါ၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေရႊစာငတ္သူမ်ားကေတာ့ မနက္တိုင္းမွာ အားေပးေနၾကတာကို
ေတြ႔ခဲ့ ရပါတယ္၊ တျခားေသာ ဘန္ေကာက္ေရႊဆိုင္မ်ားကိုေတာ့ အေၾကာင္းမသင့္လို႔ 
မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊

ခြန္ထိုင္းေတြရဲ႕ နိစၥဓူဝ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲက တခုကိုသာ ေရြးပါဆိုရင္
ေမာင္ရင္ငေတ ေရြးျပခ်င္မိတာက Kuai-Tiao ေကြ႔တယိုပါ၊ ထိုင္းေရာက္ဖူးသူတိုင္း 
စားဖူးၾကမွာပါ၊ 

အခု ေနာက္ပိုင္း ေရႊျပည္ေတာ္တဝွန္း ထိုင္းစာဆိုင္ေတြအဖြင့္မ်ားလာတယ္ဆိုေတာ့
 ေရႊသူေရႊသားေတြလည္း စားဖူး ၾကသူ မ်ားမွာပါ၊ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးမွာေတာ့ 
လမ္းတိုင္း လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ ေတြ႔ျမင္ရမွာပါ၊

ခ်င္းမိုင္ အေရွ႕ေျမာက္က်ံဳးေဒါင့္က ေကြ႔တယိုဆိုင္          (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ခြန္ထိုင္းတို႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ Kuai-Tiao ေကြ႔တယို လို႔ ေခၚၾကတဲ့ 
မူလလက္ေဟာင္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ဆိုင္ကေလး တဆိုင္ပါ၊ 

ဒီကေန႔မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယအႀကီးဆံုး ၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္ေနၿပီး အတိတ္တခ်ိန္ ကေတာ့ 
ဇင္းမယ္ဆိုၿပီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေရႊျပည္သားေတြ ေခၚေဝၚခဲ့ၾကတဲ့ 
ခ်င္းမိုင္ေနျပည္ေတာ္ ေဟာင္းႀကီးရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ က်ံဳးေဒါင့္နားမွာ တည္ရွိပါတယ္၊ 

အဲဒီဆိုင္ကေလးကို ေမာင္ရင္ငေတ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး စားခဲ့ရတာပါ၊ 
သိပ္အေကာင္းစားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ စားေပ်ာ္ရံု အဆင့္သာပါ၊ 

ဆိုင္အခင္းအက်င္း အပါအဝင္ တျခား ဘာတခုမွလည္း အပိုဆာဒါး 
မေတြ႔ရွိရခဲ့သလို ခြန္ထိုင္းတို႔ စားေနက် မနက္ေစာေစာစာ နယ္ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕က 
ဆိုင္တဆိုင္ပါ၊ 

ဆိုင္အေနအထားကသာ ဘာမွမဟုတ္ေလာက္ေပမယ့္ ဆိုင္တည္ရွိရာ ေနရာကေတာ့
 ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ မန္း ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္ေဟာင္းႀကီးမွာဆိုရင္ျဖင့္ က်ပ္အားျဖင့္ 
သိန္းေပါင္းေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ေပါက္ေစ်း ရွိမ်ား ေနမလားလို႔ ေတြးမိရေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ၊ 

သေဘာမေနာ ေကာင္းလွပါတဲ့ ဆိုင္ရွင္ အဖြားႀကီးနဲ႔ စကားစမည္ ေျပာခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္
 ေလးငါးဆယ္ခြန္းေလာက္ ေျပာအၿပီးမွာေတာ့ သူ႔စကားကိုယ္မသိ ကိုယ့္စကား 
သူမသိနဲ႔ ေျခေတြလက္ေတြနဲ႔သာ ေျပာၿပီးခဲ့ရပါတယ္၊ 

လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ဇင္းမယ္ေရာက္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကလည္း 
ထူးမျခားနားေပမို႔ ရွင္းေလ ရႈတ္ေလပါ၊ 

ဆိုင္ရွင္ အဖြားႀကီးကေတာ့ ေလာကြတ္ေတြ သိပ္ေကာင္းၿပီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ေတြ 
နားမလည္မွန္း သိေလ ပိုၿပီး ရွင္းျပေလနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆိုင္ရဲ႕တေနရာမွာ ထိုးထားတဲ့ 
အဂၤလိပ္စာနဲ႔ မီႏူးကဒ္ျပားကို ျပန္ရွာေတြ႔ၿပီး လက္ညိဳးတေထာက္ေထာက္နဲ႔ အခုစားတာဘာ 
ဒါကဘာေတြဆိုၿပီး ရွင္းျပေနေလရဲ႕၊

ဆိုင္ရွင္ အဖြားႀကီး ေလာကြတ္ ေစတနာေကာင္းၿပီး ထည့္ေပးတဲ့ အထဲမွာ 
ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရတဲ႔ အျဖဴေရာင္ အတံုးႀကီးက ဘာလဲေမးေတာ့ မုန္လာဥျဖဴႀကီးပါတဲ့၊ 
နားလည္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေသခ်ာ ၾကည့္လို႔ သိတာပါ၊

ေမာင္ရင္ငေတ အရင္ စားဖူးခဲ့တာေတြမွာ သတိမထားမိလို႔မ်ားလား မသိပါဘူး၊ 
မုန္လာဥနဲ႔ ေကြ႔တယို အဲဒီတႀကိမ္ စားခဲ့ရဖူးတာပါ၊ 

အဲဒီလိုမ်ိဳး ေတာ အဖြားႀကီးရဲ႕ သေဘာေကာင္း တာမ်ိဳးကေတာ့ ဒီကေန႔ေခတ္မွာ 
သိပ္မေတြ႔ရေတာ့တဲ့ ခ်စ္စရာ ဓေလ့ပါ၊

(Kuy Teav) (ก๋วยเตี๋ยว Kuai-Tiao) (Hủ Tiếu)        (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အမွန္တကယ္အားျဖင့္ေတာ့ Kuy Teav,Kuai-Tiao ဆိုတာ မူလလက္ေဟာင္း 
တရုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဆန္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပါ၊ 

ဆန္ေခါက္ဆြဲ ညွပ္ေခါက္ဆြဲ ၾကာဆံဖတ္ေတြကို နန္းႀကီး နန္းလတ္ နန္ေသး နန္းျပား 
ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကက္ ဝက္ ဘဲ အမဲ ငါး အသားမ်ိဳးစံု (တကယ္တမ္းေတာ့ ရွိရာ 
ရရာ ေစ်းေပါရာ အသားေတြ အရြတ္ေတြ ကလီဇာေတြ) ထည့္ျပဳတ္နည္းသာပါ၊ 

တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း အသားရယ္လို႔ မဟုတ္ အသားငါး ၾကံဳရာကို ဂ်ံဳနဲ႔လွိမ့္ လံုးၿပီး အသားလံုး 
ငါးလံုးေတြ ထည့္စားၾကပါတယ္၊ အရည္နဲ႔ ႀကိဳက္ရင္အရည္ အေျခာက္ႀကိဳက္ရင္အေျခာက္ 
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို တရြာတပုဒ္စမ္း စားၾကတာ မ်ိဳးပါ၊ 

ကေမၻာဒီးယား ခမာလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ Kuy Teav (K'tieu) ဆိုၿပီး ေခၚၾကတာမို႔ ထိုင္းေတြရဲ႕ 
အသံထြက္နဲ႔ အေတာ္တူပါတယ္၊ တရုတ္ကေန ကေမၻာဒီးယားကိုေရာက္ ကေမၻာဒီးယား 
လူမ်ိဳးေတြ က ထိုင္းေျမကို သယ္လာတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္၊

Sài Gòn ဆိုင္ဂံုေခၚ Hồ Chí Minh ဟိုခ်ီမင္းနယ္သား ေတာင္ဗီယက္နမ္ေတြကေတာ့ 
Hủ Tiếu လို႔ ေခၚၾကၿပီး ေျမာက္ဗီယက္နမ္ Hà Nội ဟႏိြဳင္နယ္သားေတြရဲ႕ အမဲသားအရြတ္ျပဳတ္ 
Phở နဲ႔ အလား သဏၭာန္ သိပ္မကြာလွပါဘူးတဲ့၊ 

ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ အၿပီးမွာေတာ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ် ဗီယက္နမ္ေတြနဲ႔အတူ Phở ေခၚတဲ့ 
အမဲသားေခါက္ဆြဲျပဳတ္ဆိုင္ေလးေတြ အေနာက္တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာ ေခတ္စားလို႔ 
လာခဲ့ပါတယ္၊ Hủ Tiếu အမည္ကေတာ့ အေခၚရခက္လို႔လား မသိပါဘူး၊ Phở ကေတာ့ 
လူတိုင္းသိ ၾကပါတဲ့ စားစရာတမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊

 ခ်င္းမိုင္ အေရွ႕ေျမာက္က်ံဳးေဒါင့္က ေကြ႔တယိုဆိုင္            (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေကြ႔တယို ျပဳလုပ္နည္းက ဘာမွခက္လွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ နည္းနည္းပါးပါး 
ခ်က္ခ်င္ျပဳတ္ခ်င္ပါတဲ့ ဇကေလးရွိရင္ ကိုယ္တိုင္စမ္းခ်က္ၾကည့္လို႔ ရပါတယ္၊ 
ပါဝင္ရမယ့္ အစာပလာေတြကေတာ့ အဓိက ေကြ႔တယုိဖတ္ (တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ 
ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲဖတ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္၊) ကိုယ္ႀကိဳက္ရာေပ့ါ၊

ေနာက္ၿပီး အရိုးျပဳတ္ရည္ (ဓါတ္ပံုထဲကဆိုင္က အိုးထဲမွာေတာ့ အကန္႔သံုးကန္႔ခြဲထားၿပီး 
ၾကက္ဝက္ ငါး) သံုးမ်ိဳးလို႔ ေျပာပါတယ္၊ အသားလုံး ငါးလံုးေတြရယ္ ခပ္နီနီ 
ဘဲကင္အသားကင္လိုမ်ိဳးေတြရယ္နဲ႔ ဖက္ထုတ္ေၾကာ္ ပါဝင္ပါမယ္၊ အရြက္ေတြကေတာ့ 
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာပါ၊ 

တရုတ္နံနံ ၾကက္သြန္မိတ္ ေဂၚဖီရြက္ ပဲပင္ေပါက္ ကန္စြန္းညြန္႔ ပဲသီး ႀကိဳက္ရာပါ၊ 
စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ငရုတ္သီးမႈန္႔နဲ႔ တြဲရက္က ထိုင္းစတိုင္လ္ မပါမျဖစ္ပါရမယ့္ သၾကားပါ၊ 
အဓိကက်မႈကေတာ့ အရိုးျပဳတ္ရည္ ေကာင္းဖို႔ပါလို႔သာ ေမာင္ရင္ငေတ ထင္ျမင္မိပါတယ္၊

Kuai-Tiao ဆိိုတဲ့စကားလံုးက တရုတ္စကား Tiáo-Kuài ကေန လာတာပါလို႔လည္း 
ဆိုၾကပါတယ္၊

အဲဒါနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတလည္း ဘာသာျပန္ လိုက္ရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ "Branch and Lump" 
ဆိုၿပီး တရုတ္ေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ အသံုးအႏႈံး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ 

ဘယ္လို ဘယ္လိုလုပ္ သက္ဆိုင္ေနသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ 
စိတ္ရႈတ္ ေခါင္းရႈတ္ခံၿပီး ေမာင္ရင္ငေတ ဆက္မေလ့လာေတာ့ ပါဘူး၊
ေခါက္ဆြဲဲျပဳတ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရရင္ ၿပီးတာပါ မဟုတ္လား၊

Dry Bami Haeng ေခါက္ဆြဲျပဳတ္         (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အႀကိဳက္ကေတာ့ ဆန္ေခါက္ဆြဲနဲ႔ လုပ္တဲ့ ေကြ႔တယို မဟုတ္ပါဘဲ 
ဂ်ံဳေခါက္ဆြဲနဲ႔ လုပ္တဲ့ Bami Haeng ေခၚ အရည္မပါ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ အေျခာက္ပါ၊ 
ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေကြ႔တယို ဆိုင္ေတြမွာ ပူးတြဲ ေရာင္းပါတယ္၊ 
ဂ်ဳံေခါက္ဆြဲ ေကြ႔တယိုလို႔ ေျပာရင္ရမယ္ ထင္ပါတယ္၊

အဲဒီ Kuai-Tiao နဲ႔ အသံထြက္ေကာစာလံုးေပါင္းဆင္တူ Char Koay Teow ဆိုတာ 
ရွိပါေသးတယ္၊ မေလးရွား စင္ကာပူ အင္ဒိုနီးရွား ကၽြန္းေတြကို ေရာက္သြားရင္ေတာ့ 
Char Koay Teow (Kwetiau Goreng) ဆန္နန္းျပားေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ၊ 

ပင္လယ္စာ ပဲပင္ေပါက္ ၾကက္သြန္မိတ္နဲ႔ အစို ေၾကာ္ထားတဲ့ ပီနန္ၿမိဳ႕ကေၾကာ္တဲ့ 
Penang Char Koay Teow ဆိုတာကေတာ့ ေဟာင္ေကာင္မွာ နာမည္ 
အေတာ္ႀကီးတယ္ ဆုိုပါတယ္၊ အေျခခံ လူတန္းစားေတြရဲ႕ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း စားစရာတမ်ိဳး 
အျဖစ္ နာမည္ႀကီးပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ Char KwayTeow ဆိုတာက ဘိတ္ 
ကတ္ေက်းကိုက္နဲ႔ တူတူပါတဲ့၊ ေၾကာ္နည္းေလွာ္နည္းေတြက ခပ္ဆင္ဆင္ သိပ္မကြာၾကပါဘူး၊

ဘိတ္ကပ္ေက်းကိုက္မွာ မပါမျဖစ္တဲ့ Coconut Vinegar ပအုန္းရည္ ဆိုတာကို
ျပင္သစ္ျပည္ႀကီးမွာ Paris Store ဆိုတဲ့ နာမည္ႀကီး အာရွ အစားအစာေရာင္းတဲ့ 
ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ ရႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒီ ပအုန္းရည္ကို ဖိလစ္ပိုင္ျပည္က ထုတ္လုပ္တာပါ၊

ထိုင္းမွာေတာ့ Phat Si-Io (Pad See Ew) သို႔မဟုတ္ Rat Na ဆိုတာက Char KwayTeow 
တမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္တဲ့၊ Pad Thai ဆိုတာကေတာ့ ဆန္နန္းျပားအႀကီးနဲ႔ ေၾကာ္တာမဟုတ္ဘဲ 
ဆန္ေခါက္ဆြဲ နန္းျပားအေသးနဲ႔ ေၾကာ္တာပါ၊ လူမ်ိဳးစံုေတာ့ ေခါက္ဆြဲလည္း မ်ိဳးစံု 
အေၾကာ္ခံရေတာ့တာပါပဲ၊

ထိုင္းမုန္႔ဟင္းခါး Kanomjeen Namya            (ဓါတ္ပံု မရငတ)     

ထိုင္းအစာေတြထဲမွာ ေမာင္ရင္ငေတအႀကိဳက္ဆံုးအစာ ေနာက္တခုကို ေျပာလွည့္ပါ
ဆိုခဲ့ရင္ေတာ့ ထိုင္းမုန္႔ဟင္းခါးပါ၊ ခႏံုက်င္း အမည္ရပါတဲ့ ထိုင္းမုန္႔ဟင္းခါးကေတာ့ 
ထိုင္းရိုးရာ အစာစစ္စစ္တခုလို႔ ေျပာလို႔ရေၾကာင္းပါ၊ 

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အသားစံုကိုစားေလ့ရွိၾကတဲ့ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာ မုန္႔ဟင္းခါးကို 
ဝက္ကလီဇာေတြနဲ႔ ခ်က္စားတာလည္း ရွိၾကပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ငါးဆိုရင္ ဘာငါးမဆို  ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူပီပီ ငါးနဲ႔ခ်က္တဲ့ ထိုင္း 
မုန္႔ဟင္းခါး ขนมจีนน้ำยา (Kanomjeen Namya) ကိုသာ စားေလ့ရွိပါတယ္၊ ေနရာတကာမွာ 
ရႏိုင္ပါတယ္၊ 

ကုန္တိုက္ႀကီးေတြက ဆိုင္ေတြထက္ သာမန္ဆိုင္ ေစ်းေလးေတြမွာ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြက 
ပိုစားေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတ အခုေခါက္ ေရာက္ေတာ့ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္ 
မ်ားမ်ား ေနရာအႏွံ႔ ဆိုင္ႀကီးဆိုင္ငယ္ဘုရားပြဲေစ်းမက်န္ လိုက္စား ၾကည့္မိပါတယ္၊ 

တဆိုင္စိတ္တိုင္းမက် ေနာက္တဆိုင္ စားေကာင္းႏိုးႏိုး စားခဲ့တာမွာ ျပန္ခ်ိန္ကိုသာ
ေရာက္လို႔လာပါတယ္၊ စားရတာအရင္လို စိတ္တိုင္းမက်ခဲ့ေၾကာင္းပါ၊ 

အသက္ေတြႀကီးလာလို႔ ဇီဇာ ေၾကာင္လာတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဟိုအရင္ 
လမ္းေပၚ ေတြ႔ကရာဆိုင္မွာ စားရတာေလာက္ မေကာင္းတာက အေသအခ်ာအျပင္ 
သခြားသီး ပဲသီးကအစ အရင္လို အရသာမရွိေတာ့ေၾကာင္းပါ၊

ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕က Isan Food ကလီဇာ အၾကြပ္ေၾကာ္          (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ထိုင္းကိုေရာက္ရင္ မစားမျဖစ္ စားဖူးၾကမွာကေတာ့ ေျမာက္ပိုင္းစာပါ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ 
အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းနယ္မ်ားနဲ႔ လာအိုနယ္မ်ားက တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ 
ရိုးရာဆိုင္ေလးေတြပါ၊

Isan အီဆန္ အစားအစာလို႔ ေခၚပါတယ္၊ အီဆန္ အစားအစာ Isan Food ဆိုတာကေတာ့ 
ထိုင္းႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း လာအိုနယ္စပ္တေလွ်ာက္ အေရွ႕ျခမ္း 
ကေမၻာဒီးယာနယ္တေၾကာ ေဒသေတြမွာ ဟိုး ေရွးႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကထဲက စားလာၾကတဲ့ 
အစာလို႔ ဆိုပါတယ္၊ 

နာမည္ႀကီး ယိုးဒယားစာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ သေဘၤာသီးေထာင္းလို Tom Yum Kung ေခၚ 
ပုဇြန္ခ်ဥ္စပ္ဟင္းရည္ အသားကင္ငါးကင္ ေတြပါ၊ ေကာက္ညွင္းနဲ႔ တြဲစားၾကတာပါ၊ 
သိပ္ထူးျခားလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ 

အရသာကေတာ့ အနည္းငယ္ ကြဲျပားပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ့အေနနဲ႔ 
ထူးျခားတယ္ထင္တာကေတာ့ ေစ်းႏႈန္းေတြက သက္သာၿပီး ပြဲေသးေလးေတြနဲ႔ 
နည္းနည္းနည္းနည္းခ်င္း အသားစံုအူစံုကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစားလို႔ရေအာင္  ေရာင္းခ်ေပးတာပါ၊ 

ထိုင္းႏိုင္ငံတဝွမ္းမွာ အီဆန္ဆိုင္ေလးေတြကို အလြယ္တကူ ရွာေဖြလို႔ ေတြ႔ရွိႏိုင္ ပါတယ္၊ 

အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြရဲ႕ လမ္းနေဘးေတြမွာ ညေနခ်မ္း 
ဆိုင္ကေလးေတြအျဖစ္ အေတြ႔ရမ်ားပါတယ္၊

ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ဆိုင္အေနအထားေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ရွိေပမယ့္ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ 
ေစ်းသက္သာတဲ့ ဆိုင္မ်ိဳးေလးေတြပါ၊ အသား အမ်ိဳးစံု ဝမ္းတြင္းသား ကလီဇာမ်ိဳးစံုကို 
ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္သုပ္ အစံုရပါတယ္၊ 

ထူးျခားတယ္ ေျပာလို႔ရႏိုင္တာကေတာ့ ကလီဇာမ်ိဳးစံု အၾကြပ္ေၾကာ္ပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အားကစားသမားေတြရဲ႕ အႀကိဳက္ ခပ္ၾကြပ္ၾကြပ္ ေၾကာ္ထားတာပါ၊ 

ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕မွာ စားခဲ့ရတဲ့ အီဆန္ဆိုင္က ကလီဇာ အၾကြပ္ေၾကာ္ကိုေတာ့ တသက္
ေမ့မရႏိုင္တဲ့ အစားအစာ တခုအျဖစ္ သတ္မွတ္မိပါတယ္၊ 

ဘီေကေက လမ္းေဘးက အီဆန္ဆိုင္မွာ အဲလို အၾကြပ္ေၾကာ္မ်ိဳး ေမာင္ရင္ငေတ
 ေၾကာ္ခိုင္းၾကည့္တာ ဘယ္လိုမွ စံခ်ိန္မီ မေၾကာ္ႏိုင္ပါဘူး၊

ဘီေကေက လမ္းနေဘးက ေမ့မရတဲ့ Isan Food            (ဓါတ္ပံု မရငတ)

အဲဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးေလးေတြမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ဆံုေတြ႔ၾကရင္း ဘဝ
အေမာေတြကို အာလာပ သလာပ ေျပာဆိုရင္း တေန႔တာကို ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ 
အေကာင္းဆံုးေသာ ေနရာေလးေတြပါ၊ 

ညေနခ်မ္း ေနေစာင္းခ်ိန္ ေရာက္ရင္ျဖင့္ ဒီလိုေနရာေလးေတြကို 
သတိတရ ျဖစ္မိရတာက ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ ခံစားနားလည္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ 

အဲဒါေလးေတြက ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ လြမ္းရိပ္ထဲက 
အဓိကေနရာမ်ားသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ဆိုရင္ လြန္ပါလိမ့္မလား၊ 

ဒါေပမယ့္ လိုခ်င္တိုင္း ျဖစ္ခ်င္တိုင္း မရႏိုင္တဲ့ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ လူေလာကရဲ႕ သဘာဝအတိုင္း 
အဲဒါေတြနဲ႔ ေဝးရာကို မျပန္မျဖစ္ ျပန္လာရပါတယ္၊ 

ဒီ ေနရာမွာလည္း မျပန္မျဖစ္တို႔ မသြားမျဖစ္တို႔ မလုပ္မျဖစ္တို႔ ဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြကို 
စဥ္းစား၍ ၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတကို အတင္းတားသူမရွိ အတင္းျပန္ခိုင္းသူ မရွိပါဘူး၊ 
ဘယ္သူကခိုင္းမွန္း မသိ အခိုင္းခံရၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတာပါ၊ 

လူထက္ ေမာင္ရင္ငေတ ကိုင္ထားတဲ့ စာရြက္ေတြရဲ႕ အလိုက် အခိုင္းခံရတယ္လို႔သာ 
ထင္ျမင္မိရင္း သယ္ေဆာင္ရာ ေလယာဥ္ႀကီးကိုစီးၿပီး ေဝဟင္ခရီး ျပန္ႏွင္ခဲ့ရပါၿပီ၊ 

အဲဒီလိုနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမ မဟုတ္တဲ့ အေျခခ်ေနထိုင္ရာ လိပ္စာရွိရာ အရပ္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ၊

ပါရီျပန္ေရာက္လို႔ တပတ္မျပည့္ေသးခင္မွာဘဲ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ပါးစပ္က 
ယိုးဒယားစာေလးေတြကို လြမ္းလို႔ လာပါေတာ့တယ္၊ 

ယိုးဒယား ေျမႀကီးေပၚမွာ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ေရာက္ရွိေနခဲ့စဥ္ ယိုးဒယားစာနဲ႔ 
ဗမာစာေတြကို စားခဲ့ရတာ အီသလို ရွိသြားခဲ့ေပမယ့္လည္း ဒီဗိုက္က ဒီ 
အစာေတြကို သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ျပန္တမ္းတမိတာက လြန္လြန္းတယ္လို႔သာ ဆိုရေတာ့ပါမယ္၊

အစားအေသာက္ မီးလိုေတာက္ ဆိုတဲ့ စကားက ေမာင္ရင္ငေတလို
ေကာင္စားမ်ိဳးကို ေျပာၾကတာလို႔ ထင္မိပါတယ္၊

ေတာကိုေရာက္ရင္ ေတာင္ေပၚက အစာကို စားခ်င္ေနမိၿပီး ေတာင္ေရာက္ရင္ေတာ့ 
ေတာစာေလးေတြကို လြမ္းေနမိတတ္တာမ်ိဳးပါ၊

ဓါတ္ဆရာေလးရဲ႕ ဓါတ္စာဆိုင္                     (Photo YAN NAUNG MMK)

အဲသလို ေမာင္ရင္ငေတ့ ထိုင္းစာလြမ္းခ်င္းေတြကို ဖတ္ရလြန္းေတာ့ မိုးမခက 
ေမာင္ရန္ေနာင္ဆိုတဲ့ ဓါတ္ဆရာေလးက ဓါတ္ပံုတပံုကို ပို႔ရင္း ဒီလိုေရးလာပါတယ္၊

“အခု ၂၀၁၅ ခုႏွစ္စမွာ ပဲကပ္ေၾကာ္တခုကို က်ပ္တရာ ေပါက္ေစ်းရွိေနတယ္” လို႔ပါ၊ 
ခင္ဗ်ာ၊ ေမာင္ရင္ငေတ မဲေဆာက္မွာ ဝယ္စားခဲ့တာ ပဲကပ္ေၾကာ္ တခုကိုမွ 

တဘတ္သာ ေပးစားခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ တေဒၚလာကို အခု သံုးဆယ့္ႏွစ္ခု ရပါတယ္၊

အင္း ျပည္တြင္းမွာ ပဲကပ္ေၾကာ္ေစ်း ပိုႀကီးေနတာ အမွန္ ဆိုရမယ္ ကို Yan Naung ေရ . . ... .

ေမာင္ရင္ငေတ အဲသလိုသာ ျပန္ေရးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဗိုက္က ညႀကီးသန္းေခါင္ ဆာလာတာကိုး၊

ထိုင္းႏိုင္ငံလိုေနရာမ်ိဳးမွာက ညႀကီးသန္းေခါင္ခ်ိန္မွာ ဗိုက္ကထဆာလာလို႔လည္း
 ျပႆနာမရွိပါဘူး၊ ညလံုးေပါက္ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ေတြက အမ်ားအျပားပါ၊ 

ခက္တာက ေမာင္ရင္ငေတ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာ ေဒသက ကိုယ္ဗိုက္ဆာခ်ိန္ကို 
ကန္႔သတ္ထားသလိုပါ၊ 

သူတို႔ေတြ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွစြာ စားသံုးၾက ပါတဲ့ ေပါင္မုန္႔ေခ်ာင္း 
ရွည္ေမ်ာေမ်ာႀကီးေတြေတာင္မွ ႀကိဳတင္ဝယ္ထား ရပါတယ္၊

ေမာင္ရင္ငေတ တို႔လို မနက္ႀကီးလင္းခါနီးထိ မ်က္လံုးေၾကာင္အိပ္မရတတ္တဲ့ 
သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဘရိတ္ဖတ္ စားစရာကေတာ့ ေကာ္ဖီၾကမ္းခါးခါး တခြက္နဲ႔ 
အာရွဆိုင္က ႀကိဳတင္ကာ ဝယ္ထားရတဲ့ ထိုင္းမာမား ေခါက္ဆြဲ သို႔မဟုတ္ ၾကာဆံျပဳတ္ပါ၊ 

ႀကိဳက္ျခင္းမႀကိဳက္ျခင္းက အဓိက မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ ဆာေလာင္မႈ ကိုသာ ေျဖရွင္းတဲ့ 
အလြယ္နည္းလမ္းပါ၊ 

မနက္ႀကီးအလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္းမရေသးခင္မွာကို  ဆာေလာင္တတ္တဲ့
ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ အက်င့္က အခု ဆယ္ေလးငါးႏွစ္ တိုင္သည္ထိ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ 
မရႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ MAMA မာမားျပဳတ္နဲ႔သာ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတာပါ၊ 

လမ္းထိပ္က မုန္႔ဟင္းခါး ေခါက္ဆြဲသုတ္နဲ႔ အေၾကာ္စံု ဆိုတာမ်ိဳးကို စားခ်င္ပါေသာ္လည္း .…. . 
…. … .. ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ၊

သန္႔ရွင္းမႈ အေၾကာင္းျပ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတာလား ဒါမွမဟုတ္ 
စီးပြားေရး အရ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္လိုသူေတြေၾကာင့္လား သို႔တည္းမဟုတ္ 
ဘာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္  . . . . . .. . . . . . . . . . . ……… …… . …. . …. .. .
 . .. . . . . …. . …… ေမာင္ရင္ငေတလည္း မစဥ္းစားၾကည့္လိုေတာ့ပါဘူး၊ 

ယိုးဒယားစာ လြမ္းရတာေလး ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးလြန္းလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ၊ ခဏ နားပါဦးမည္၊

အျခားအျခားေသာ ယိုးဒယားစာမ်ားကို လြမ္းစရာေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္၊ ေပရွည္မွာစိုး၍ 
ဒီေနရာမွာ မေရးေတာ့ပါဘူး၊ ေနာက္မ်ားမွ ၾကံဳသလို ေရးပါဦးမည္၊

ေမာင္ရင္ငေတ ၀၃၁၂၂၀၁၅
 ဘီေကေက တႏွစ္ျပည့္တြင္ အဆံုးသတ္ ေရးသားပါတယ္၊